Toen ik laatst in mijn Fiat 500 reed, bedacht ik me dat ik mijn bolide om dezelfde reden kocht als mijn handtas. Namelijk als mode-accessoire. En algemeen bekend is dat de handtas van een vrouw bepalend is voor haar identiteit. Zou dit dan ook gelden voor de auto? Mijn handtas moet uniek, opvallend en speels van uiterlijk zijn. Dat ik er af en toe een pijnlijke schouder aan overhoud, neem ik voor lief.
De meeste vrouwen die ik voorbij zie lopen bezitten een saaie, lelijke, praktische, zwarte aktetas met een lang hengsel. Want de tas moet wel schuin over de schouder gedragen kunnen worden. Én hij moet vooral veel handige opbergvakjes bevatten en voldoende ruimte bieden om een héél leven aan spulletjes in te stoppen. Rijden al deze muurbloempjes dan ook rond in de meest onopvallende auto’s die er bestaan? De Opel Corsa, Volkswagen Golf, Kia Picanto of Renault Twingo? Een rondje langs vriendinnen op Facebook met deze vraag leverde de volgende clichématige antwoorden op: “Een auto gebruik ik puur om van A naar B te komen en een tas om spullen in te stoppen”, “Ik kijk bij de koop van een auto of handtas alleen naar de kleur” of verontschuldigend: “Ik heb dat niet wat jij met auto’s én handtassen hebt…”
Behalve één vriendin (tevens Twingo-eigenaresse). Met haar Prada-aktetas op de passagiersstoel keek ze me deze week vanuit het zijraam van haar autootje verslagen aan en riep luidkeels: “Odiel, ik schaam me kapot! Nog drie van die classy aktetassen en ik kan er nog een Twingo bij kopen!”. Hier is toch sprake van een duidelijke mismatch!? Ondanks dat menig verstandige moeder zegt: “Rijplezier wordt bepaald door de kosten”, koop ik mijn auto, net als mijn handtas, op gevoel. Vorig jaar kon ik m’n gevoel niet volgen en regeerde dus de portemonnee. Het gevolg? Ik kocht een Volkswagen Polo. Voor de meeste vrouwen de meest praktische en betrouwbare auto die er bestaat. Alsof het een off road-verhuiswagen was, zo ging ik ermee om. Het doorsnee Duitse autootje bracht geen grijns op mijn gezicht. Met plezier heb ik hem dan ook snel ingeruild voor een speels, opvallend, maar hobbelig stadsautootje. Ik glimlach weer. De zere bips neem ik voor lief!
Gepubliceerd op AutoVisie.nl, mei 2011
