Maar liefst drie broertjes ben ik rijk. Hoogopgeleid, slimmerds, megastoer, grappig en mannelijk. Maar auto’s? Daar hebben ze dus helemaal niets mee. Ik zeg Audi, zij zeggen Ajax. Ik zeg PK’s, zij zeggen bier. Voor de lol cruisen? Zij gaan voor praktisch, als het maar rijdt. Hoe kan dat toch?
Ik heb de voorliefde voor auto’s toch echt niet van een vreemde, maar van mijn bloedeigen vader. Als enige meisje in een gezin van vier kinderen kan ik uren, dagen, surfen op internet op zoek naar mijn volgende bolide. Met een continue hotline met paps over prijzen, kilometerstanden, technische kwaliteiten en financiële overwegingen. Allebei zo besluiteloos als maar kan. Beide wild kunnen worden van een Audi TT: ‘Je leeft maar één keer’. Om vervolgens toch een Volkwagen Polo te overwegen uit praktisch perspectief. Zo zijn we sinds kort actief op zoek naar een vervanger van mijn blauwe handtas op wielen. We komen er maar niet uit. Ik wil comfort, stijl, per se airco en elektrisch bedienbare ramen, waarbij pa erop hamert dat “rijplezier voor het grootste deel wordt bepaald door de kosten”. En hij kan het weten. Menig benzineslurpende automobiel heeft zijn oprit van dichtbij gezien. Van witte Opel Ascona met handmatig bedienbare startmotor tot donkerblauwe Audi A6 met ruim vier ton op de teller.
Toen ik twee jaar geleden afstand moest doen van mijn lease-wagon kwamen we dan ook uit op mijn blauwe handtas; kleine investering, zuinig en goedkoop in verzekering en wegenbelasting. Waar die broers van mij het genetische auto-dna dus zeker niet hebben geërfd, heb ik dat wel driedubbel en dwars en kan ik me dus als enige afstammeling druk maken om my ride. En mijn vader weet daarbij precies wat ik bedoel. Een auto is emotie. En als er één wezen op aarde hiermee goed is bedeeld, dan is dat wij vrouwen wel!
