Een poosje geleden werd mij gevraagd waarom ik zo hartstochtelijk van auto’s houd? Het is tenslotte toch maar een harteloos ding, een gebruiksvoorwerp? Het kan geen gevoel over brengen, geen emoties uiten, niet met je communiceren en heeft al helemaal geen karakter. Toch?
Nou, daar ben ik het dus niet mee eens. Het begint al met hoe de auto eruit ziet. De ene auto kijkt je aan alsof ze je wil knuffelen (schattig, de Fiat 500 bijvoorbeeld) en een andere vierwieler loert je aan alsof hij je wil verslinden (agressief, de Dodge Viper bijvoorbeeld). Er bestaat ook onderscheid tussen vrouwen- en mannenauto’s, de ene auto is echt een ‘hij’ terwijl de andere auto echt een ‘zij’ is. Iets wat op zich al behoorlijk wat emotie op kan roepen…
Auto’s kunnen ook zeker met je communiceren. Sommige auto’s lijken stilstaand al te roepen: ‘Raak me aan!’ of ‘Neem me mee uit rijden!’. En als je plaatsneemt op de bestuurdersstoel en het stuur met je handen beroerd de auto vervolgens start en het gas intrapt, voel je dat de auto met je communiceert. De auto geeft bijvoorbeeld aan hoe snel je moet insturen in een bocht (of juist niet) of vertelt je via je kont in de bestuurdersstoel wanneer hij van plan is achterstevoren te gaan staan. De ene auto schreeuwt het via de uitlaat uit als je het gas vol in trapt, terwijl de ander zachtjes en tevreden voort bromt. Ook via piepjes en kraakjes vertelt de auto dat het tijd is voor een bezoekje aan de garage.
Daarnaast heeft elke auto ook zo zijn eigen weggedrag en kuren, en dat is precies wat ik het ‘karakter’ van de auto vind. In de ene auto rijd je fluitend rondjes op het circuit (meegaand karakter, bijvoorbeeld de BMW M3) terwijl je in de ander moet werken en het zweet op je rug staat, als je de auto met rokende remmen terug de pitbox inrijdt (eigenzinnig karakter, bijvoorbeeld Chevrolet Corvette). De ene auto laat je wat techniek betreft nooit in de steek (betrouwbaar karakter, bijvoorbeeld Porsche 911 Carrera S) terwijl je in de ander zomaar langs de kant van de weg met een rokende motor staat (onbetrouwbaar karakter, bijvoorbeeld Alfa GTV).
Auto’s hebben dus karakter en communiceren met je. Kan je auto’s dan toch niet stiekem ook met mensen vergelijken? Dat gaat misschien iets te ver, maar een generalistische vergelijking van automerken met inwoners van landen durf ik wel aan. En wat blijkt; ik kom tot een verbazende gelijkenis:
Italiaanse automerken zoals Ferrari en Lamborghini hebben toch wel erg veel weg van de Italiaanse bevolking: Temperamentvol, vurig en onberekenbaar. Franse automerken als Peugeot en Citroen lijken ook veel op de Fransen zelf: Eigenzinnig, tegendraads en chauvinistisch. Duitse automerken zoals Volkswagen en Opel hebben veel gemeen met de Duitse bewoners: Fantasieloos, betrouwbaar en degelijk en Japanse en Koreaanse automerken als Nissan en Kia lijken weer veel op hun inwoners: Ingetogen, intelligent en op elkaar lijkend.
Goh, staan auto’s toch dichter bij mensen dan dat je eigenlijk zou denken…
