Vanmorgen trof ik er weer zo een. Zo’n té lieve en sociale automobilist. Zo een die je voorrang geeft als je het eigenlijk niet hebt. Heel lief bedoeld hoor, vooral als je op de fiets zit en drie kinderen in de regen naar school probeert te loodsen, maar ondertussen ben ik er allesbehalve blij mee. Ik wil helemaal geen voorrang mensen!
Verwarrend en hartstikke gevaarlijk, dát is het. Hoe moeten mijn kinderen de regels leren als ze bij de ene kruising voorrang krijgen van mevrouw A in haar Ford Ka, terwijl zij toch echt van rechts komt, en bij de volgende kruising níet voorgelaten worden door mevrouw B in haar BMW? Door al die mutsen in het verkeer, weten mijn kinderen niet meer waar ze aan toe zijn. Als ze vijf keer voorrang hebben gekregen op die gevaarlijke kruising, gaan ze er bovendien van uit dat ze het de zesde keer ook wel zullen krijgen. Met alle mogelijke gevolgen van dien… En ik kan je vertellen, niet alleen kinderen gaan de mist in. Ook mama’s zijn maar mensen.
Ik hoef je waarschijnlijk niet uit te leggen dat we op de terugweg van school naar huis onze voorrang namen. Onterecht welteverstaan. En dat het maar nét goed ging. Ook ikzelf fietste stug door en ging ervan uit dat die Mini in de verte wel zou stoppen voor deze ploetermoeder. Nou niet dus. De schrik zat er even goed in, niet in de laatste plaats bij mij. Wat een #@%*!-mama ben ik, dat ik het slechte voorbeeld geef en mijn kinderen bijna meesleep in een ramp. Ik zag het al voor me. Een van mijn arme schatten gehavend op straat. Iedereen eromheen. Loeiende sirenes… Die verdraaide softies in het verkeer ook.
Mijn boodschap aan autorijdend Nederland, en dan vooral aan binnen de bebouwde kom rijdende bezitters van Mini’s en Ford Ka’s, luidt dan ook: neem je voorrang als je voorrang hebt. Een kind kan de was doen. Kinderen en Femkes hebben gewoon duidelijkheid nodig! Vooral de 55-plussers en lieverds onder jullie hebben er behoorlijke moeite mee ons dit te geven. Drukke mannen en vrouwen met ballen daarentegen doen het meestal uit zichzelf al goed. Verkeer is serious business. Een zaak van leven en dood. Zo moeilijk is het toch niet je gewoon aan de regels te houden?
Tot vandaag betrapte ik mezelf ook weleens op dit sociale rijgedrag. Ik heb het hier weliswaar over de sporadische momenten waarop ik 100% relaxed en totaal niet gehaast was, maar toch. Vanaf nu is het over met de pret. Zelfs als ik mijn negen uur slaap bij uitzondering eens haal, als mijn agenda voor die dag leeg is of als de ochtendspits thuis volledig op rolletjes loopt; ik geef oude dametjes geen voorrang meer. Kinderen op weg naar voetbaltraining? Natgeregende ouders met kinderen voor- en achterop? Ik hou voet bij stuk. Ze wachten maar mooi op hun beurt. Dat zal ze leren.
Foto header: Flickr Amsterdamized
