Bijna twee jaar geleden kreeg ik mijn vrijheid overhandigd in de vorm van het wel bekende roze papiertje. Had ik die dag plannen waarvoor ik een auto nodig had? Nee. Heb ik twee uur rondjes gereden? Hell yes! En dat in een auto die misschien niet groot, nieuw of super modern was, maar wel helemaal van mij. Helaas is de pret over maar ik ben wel weer een ervaring rijker; zo is het dus om je allereerste auto naar de sloop te moeten brengen.
Het zat er helaas aan te komen, ooit van mijn oudtante en ik ben alweer de derde generatie die erin mocht crossen. Het gevoel dat ik had op de dag dat ik dat papiertje en de sleutel van mijn eigen koekblikje kreeg is niet te beschrijven. Meteen kreeg het blauwe roestbakkie een naam: Astrid, vernoemt naar mijn oudtante die deze lichtblauwe Fiat Seicento eind vorige eeuw kocht.
Na twee jaar liefdevol crossen kwam ze alleen niet door de keuring en de reparatie was het geld niet waard. Niet getreurd, want er staat al weer een andere voor de deur (Leo, kort voor Leonardo DiCabrio, een zwarte MINI) maar niets gaat er boven het oude vertrouwde bakkie, ik mis haar nu al!
Mijn oudtante was een klassiek geval van een oud vrouwtje die haar auto alleen gebruikte voor tripjes naar de supermarkt. Ook toen mijn moeder hem erfde kwamen er niet heel veel kilometers bij (het liefde voor auto’s gen heb ik duidelijk niet van haar geërfd), maar toen was ik aan de beurt! Mee naar alle festivals waar ik achter de bar stond, tot het dak volgepropt met kampeerspullen onderweg naar een weekendje Lowlands en afgelopen december zelfs voor de allereerste keer de grens over voor een concert. Oké, ik geef toe, het was in België maar een grens is een grens, toch? Ze was zelfs te zien in de FemmeFrontaal video kerstgroet van 2015, maar vele roadtrips en McDrive pitstops met vrienden later houdt het avontuur hier toch echt op.
Als jij ooit je eerste auto naar de sloop hebt moeten brengen dan leef ik volledig met je mee. Mijn advies? Schrijf er een artikel over, dat helpt de pijn verwerken 😉
