De eerste keer dat ik kennismaakte met het fenomeen ‘geen richting aangeven in het verkeer’, was ik zeven jaar oud. De straat waarop ik fietste was net opnieuw geasfalteerd, met van die kleine steentjes. Een vriendinnetje die voor mij fietste week plotseling naar links en ik fietste zo tegen haar aan. Mijn voorhoofd kuste het asfalt en 25 jaar later heb ik nog altijd een zichtbare herinnering aan dit voorval. Ik wil niet het heilige boontje uithangen, maar door dit voorval zul je mij dus nooit betrappen op het ‘géén richting aangeven’. Zowel op de fiets als in de auto!
In 2015 vroeg ik me al af of de richtingaanwijzer een dure optie was op de meeste auto’s. Wat bleek? Dat is het niet ?. Dus toen de ANWB vorige week in het Parool opriep om dat knipperlicht nou toch eens meer te gebruiken vond ik dat een mooi moment om dit ook weer eens onder de aandacht te brengen.
Met stijgende verbazing heb ik het artikel gelezen. Een jongeman gaf daarin aan dat hij het een ‘gedoe’ vindt om zijn richtingaanwijzer te gebruiken. Gedoe, gedoe? Je vinger een halve centimeter omhoog of omlaag bewegen is gedoe? Weet je wát pas gedoe is? Als je straks iemand een dwarslaesie rijdt, of, -nog erger- tussen zes plankjes. Het niet gebruiken van je richtingaanwijzer maakt namelijk dat anderen niet weten wat jij gaat doen.
En hoewel er volgens het artikel in het Parool geen cijfers zijn over het aantal ongelukken wat veroorzaakt wordt door geen richting aangeven, staat dit gedrag wel al jaren in de top 10 van verkeersergernissen. Het komt dus blijkbaar aan de lopende band voor. Die herinnering op mijn voorhoofd aan 25 jaar geleden is peanuts vergeleken met wat er kan gebeuren.
Daarom delen wij ook namens FemmeFrontaal nogmaals de oproep van de ANWB. Wissel je van rijstrook: doe meer met dat knipperlicht!
