De Renault Mégane R.S. Trophy-R is hét paradepaardje van Renault Sport. Onder zijn ietwat over the top-uiterlijk, schuilt een ware circuitduivel. Zijn record op de Nürburgring dwingt respect af en prikkelde onze nieuwsgierigheid alleen nog maar meer. Rowan testte deze hothatch kort, maar (heel) krachtig. Oh, en waar die ‘R’ voor staat? Voor ‘Rowan’ natuurlijk!
Flirt factor
Een Renault Mégane is vrij standaard in het Nederlandse straatbeeld. Maar dat deze Mégane anders is, ziet iedereen. Het feit dat ‘ie ook bijzonder én uniek is, ziet alleen niet iedereen. Net zoals in de Toyota Yaris GRMN, had ik ook bij deze Trophy-R het idee dat driekwart van mijn medeweggebruikers zich afvroeg waarom ik zoveel stickers op mijn Mégane had.
In de basis deelt de Mégane R.S. Trophy-R uiteraard het smoelwerk met de ‘gewone’ Mégane. De Trophy-R heeft echter een ruitvormige grille, een agressiever ogende voorbumper en opvallende in rood gehulde front splitter, die gesierd wordt door een TROPHY-R opdruk. Naast zijn koelfunctie, dient de zwarte hoodscoop ook als herkenningspunt. Ook op de zijkant pronken rode sticker-details en aan de achterzijde glimt Renault’s lichtsignatuur je tegemoet. Wat dat betreft oogt zijn bilpartij tamelijk timide, vergeleken bij de rest van deze opvallende verschijning. Toch bevat zijn achterwerk een van zijn beste features: de carbon diffuser en het waanzinnige Akrapoviç uitlaatsysteem. Naast het feit dat dit de rijbeleving naar een ander level brengt – daar later meer over -, maakt dit ook zijn looks compleet. Mijn vriend – hoi, voor als je meeleest – weet er alles van: voor onze deur glimt namelijk een Renault Clio R.S. F1 Cup in Jaune Sirius mét Akra en carbon diffuser. En oh, wat staat dat hem goed.
Wat verder nog opvalt aan deze Trophy-R zijn de rode(!) velgen. Ja, daar kan je niet omheen. Overal waar ik kwam, dwaalden ogen af naar beneden. De rode velgen werken blijkbaar net zo afleidend als een fraai decolleté. Toch waren de kampen verdeeld wat betreft de felrode sneakers: de een walgde er werkelijk van en de ander zag de lol er wel van in. Wat mij betreft past het wel bij zijn funky karakter.
Maar heel eerlijk? Uiteindelijk is al die opsmuk niet eens nodig, want zijn prestaties is wat hem daadwerkelijk onderscheidt.
Drive
Waar moet ik beginnen? Dit was zo’n wagen in de categorie: hebben, houden, nooit meer terugbrengen. De Mégane R.S. Trophy-R is de next level variant van de ‘gewone’ Trophy. De Trophy-R kun je zien als het paradepaardje van Renault Sport: alle kennis en ervaring van die zij in talloze jaren autosport hebben opgedaan zit in deze hot hatch gepompt. Dat resulteerde in een nieuw ronderecord op de Nurburgring-Nordschleife voor voorwielaangedreven productie auto’s én een hele enthousiaste Rowan.
Om ongekende circuit prestaties te behalen, zijn de ontwikkelaars van de nieuwe Trophy-R geobsedeerd geraakt met gewichtsreductie. Ze hebben er dan ook alles aangedaan om de Trophy-R 130 kg lichter te krijgen dan de reguliere Trophy. Het feit dat de R niet boven de 1.306 kg uitstijgt, komt onder andere doordat de motorkap van carbon composiet is gemaakt, het gebruik van een carbon diffuser, de in titanium gegoten Akrapoviç uitlaat en de specifiek ontworpen niet-meesturende achteras. Ook helpen de lichtgewicht Sabelt kuipstoelen mee en is de achterbank vervangen door een 25,3 kg lichtere subframe, speciaal om een extra paar wielen te vervoeren. Ook zijn de ruiten dunner – lees: meer plezier van die te gekke uitlaat – en is zelfs het multimediascherm in gewicht gereduceerd. Het 7-inch scherm weegt 250 gram minder dan het 8,7-inch scherm. Aan die obsessie wat betreft gewichtsreductie is dus niets gelogen…
Van het meest prestatiegerichte productiemodel van Renault worden er maar 500 gemaakt. Ik haalde nummer 50 van de 500 op. Mijn eerste kilometers in de Trophy-R waren ingetogen. Het viel me direct op dat hij licht koppelt en dat schakelen juist stroef gaat, met korte, sportieve verzetten. Pas bij mijn tweede rit ontdekte ik de R.S.-stand. Naar mijn idee maakt dat een wereld van verschil. De koppeling werd gelijk wat zwaarder, de uitlaat vele malen luider en opeens voelde ik waar deze wagen écht toe in staat is.
Het kloppend hart van de Trophy-R hebben de technici met rust gelaten. De 1,8-liter turbomotor met Formule 1-turbotechniek levert een fijne 300 pk en 400 Nm en is identiek aan de motor die in de ‘gewone’ Trophy ligt. Het gas is gretig en als je hem een beetje doortrekt word je echt in je Sablet kuipstoel geduwd. En die gruwelijk asociale Akrapoviç uitlaat, daar is niets subtiels aan. Hij pruttelt, hij gorgelt, hij ratelt, hij klapt. Zelfs als je netjes 100 km/u rijdt op de snelweg en je ook maar één millimeter je gas loslaat, dropt de Akrapoviç een granaat. Tot mijn eigen schrik én die van mijn medeweggebruikers.
Op een steenworp afstand van mijn nieuwe huis ligt de Lekdijk: het dichtstbijzijnde wegdek dat nog een beetje in de buurt komt van een Nordschleife-ervaring. De kilometers lange kronkelweggetjes brengen me uiteindelijk in Nieuwegein en zijn de uitgelezen plek om de Trophy-R te testen. Je voelt dat hij voor dat soort bochten is gemaakt. Zijn stuurwerk is zo precies dat je er een potje Dr. Bibber mee kan winnen. De wegligging is fenomenaal, onder andere door de instelbare schokdempers van Öhlins. Remmen is angst, maar de Lekdijk heeft ook een aantal haakse bochten, dus af en toe moest er toch stevig geremd worden. Op die momenten kon ik vertrouwen op de Bi-material high-performance Brembo-remmen. De sloffen onder de Mégane – de Bridgestone Potenza S007-banden – zijn trouwens speciaal voor Renault Sport ontwikkeld.
Comfort
Tsja, in hoeverre je van comfort kan spreken in deze wagen? Want, wil je wel dat dit een comfortabele bak is? Ik niet. Dit is hardcore. Dit is spartaans. Hier is niets romigs aan. De Trophy-R neem je niet mee om naar Zuid-Frankrijk te touren, maar om asfalt te verorberen op de Nürburgring. En voor dat laatste zijn de standaard Sabelt-stoelen fenomenaal. Toch is het interieur veel minder basic dan ik had verwacht voor een auto die eigenlijk gebaseerd is op circuit-prestaties. Overal waar je kijkt, zie je alcantara en rode details. Van de stiksels tot het R.S.-logo op het stuurwiel. Het lichtgewicht multimediascherm doet waar hij voor bedoeld is. Uiteraard kun je een muziekje opzetten, al heb ik niet eens uitgezocht wat er allemaal mogelijk is. Ik schakelde gewoon over op Radio Akrapoviç.
Waar de standaard Mégane een heuse familiebak is, moet je het kroost voor deze Trophy-R thuislaten. Behalve als je extra setje circuitbanden je kinderen zijn, dan kunnen ze mee. Ondanks dat het een vijfdeurs is, is het praktisch gezien een tweezitter. Zoals ik al eerder noemde is de achterbank vervangen door een Sabelt-bandennet. Schoenen, tassen of kinderen laten slingeren op de achterbank is dus geen optie. Een keer goed gebruik maken van de Brembo-remmen zal voor de dunne ruitjes een ware een uitdaging zijn…
Value for money
Laten we vooropstellen dat ik van elke minuut in deze auto ontzettend heb genoten. Deze auto heeft me in alle opzichten verrast en is echt een liefhebbers-exemplaar. Voor een unieke wagen als dit, wil de echte Renault-gekkie absoluut een duit centen neerleggen.
Maar een vanafprijs van 76k is misschien wat te veel van het goede. Gelukkig is de Akrapoviç uitlaat standaard, net zoals de Brembo-remmen. Toch kan het nog gekker met deze Mégane. Kies je voor full option – inclusief knetter dure carbon wielen en keramische remschijven – dan hangt er een prijskaartje van 100.000(!) euro aan. Dan is en blijft het toch een Renault. Maar wel een Renault waar er maar 500 van zijn gemaakt…
Foto’s door Marjolein Tetteroo-Reman
