Toyota heeft na ruim zeventien jaar haar enige échte speelbeest weer van stal gehaald. Met een neus die reikt tot aan planeet Mars, een prachtige double bubble dak en een atletische bips is de Toyota Supra, de legende, teruggekeerd!
Flirt factor
Met slechts één kopstootje tegen de deurpost aan, duik ik de gloednieuwe Toyota Supra in. Ik kan het asfalt bijna likken, zo laag zit ik. Het interieur is stijlvol en sportief vormgegeven, met digitale klokjes waar ik uren naar kan kijken. De afwerking en gebruik van materialen ademt snelheid. En vanuit de cockpit heb ik het meest sublieme uitzicht ever, kijk ik uit over een supervette motorkap, en in mijn zijspiegels adoreer ik zijn wulpse dijen.
De Toyota GR Supra is niet zomaar een sportauto. De Supra is vintage. De Supra is 30 jaar historie. Een jaar voordat ik geboren werd, in 1978, beviel Toyota namelijk van de Supra. En na vier generaties rolde de laatste Supra in 2002 van de productieband. But, guess who’s back. Wel met wat geboorte assistentie van onze oosterburen, BMW: de nieuwe Supra en BMW Z4 zijn op hetzelfde platform ontwikkeld en hebben daarom ook dezelfde aandrijflijn en wielbasis.
Qua looks zijn de twee rivals echter absoluut niet te vergelijken. De Supra dankt haar brute looks niet alleen aan de eerste vier generaties Supra maar ook aan de beeldschone 2000GT, een ware klassieker met – ooit ook een zes-in-lijn – double bubble dak én lange neus.
Drive
De Supra wil je ‘aantrekken’. Bochtjes pakken. Het gas intrappen. En nooit meer uittrekken. Dit speelmaatje met – uiteraard achterwielaandrijving – biedt mij een drie liter twinturbo zes-in-lijn met 340 pk en 500 Nm speelplezier. Even voor de vergelijking van wat andere paradepaardjes van het Toyota/Lexus concern: de Supra beschikt over een hogere bodystijfheid dan de LFA en het zwaartepunt en de wielbasis zijn korter dan de welbekende Toyota GT86. Verder is de gewichtsverdeling – zoals het hoort bij een asfaltgummer – 50/50. In zijn meest sportieve modus snelt de Supra in 4,3 seconden van stilstand naar 100 km/h. Na een sprintje bij de verkeerslichten worden mijn achterliggers dan ook al rap heel klein in mijn achteruitkijkspiegel.
Dit is zo’n sportauto waarbij je niet eerst een halve dag in de schoolbanken moet om alle rijmodi uit te vissen. Less is more, hij heeft er slechts twee: comfort en sport. En alhoewel ik al onder de indruk ben van de warpsnelheid in de comfort-stand, wordt hij pas echt baldadig in de sport-stand. Of beter gezegd: ‘standje verslavend’. De adaptieve dempers doen hun werk, de uitlaat laat van zich horen, de achttrapsautomaat houdt mij lekker lang hoog in de toeren. Alles behalve saai!
En dat is gelijk ook de belofte sinds Akio Toyoda, kleinzoon van de oprichter, het Japanse automerk bestuurd. “No more boring cars”, zei hij ooit eens tegen de pers. En hij neemt het ‘besturen’ van Toyota niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk. Dit jaar nog nam hij met de nieuwe Supra nog incognito deel aan de 24 uur van de Nürburgring. En als je goed kijkt naar het logo van de Supra zie je dat het design van de ‘S’ geïnspireerd is op een bocht in de ‘groene hel’. Met de super scherpe besturing van de Supra, kan ik me voorstellen dat de groene hel met deze wagen in een speelparadijs verandert. Je plaatst de auto zonder enige moeite perfect op de weg. De besturing is wel wat aan de lichte kant. Iets meer werken achter het stuur had geen kwaad gekund, dan is de soms wat zenuwachtige bips nog beter in bedwang te houden.
Comfort
Wat ik al eerder schreef: ‘de Supra trek je aan’ – als een lekker strak jasje. Niet dat ik hoofd- en of beenruimte tekort kwam. Integendeel. Maar wel wat daglicht. Met zonnebril op is het werkelijk of je in het donker rijdt, overdag. Joe, hallo deze ruiten zijn wel heel petit! Qua omvang is het geen enorme auto, maar inside, eenmaal achter het stuur is het zicht om je heen en naar achteren tamelijk beperkt. Ik dank Toyota voor het installeren van een achteruitrijcamera op de Supra. Ik wil zijn prachtige atletische bips en wulpse dijen namelijk geen centje pijn doen.
Aan luxe aan boord ontbreekt het mij overigens niets. Behalve een parkeercamera beschikt hij onder meer van lederen bekleding, een intuitief infotainment systeem, head-up display, JBL boxen, LED koplampen en over adaptive cruise control. Dat laatste is echt een geschenk op de A2. Aangezien je met een millimeter voetenwerk op het gaspedaal al richting de 200 km/u racet. Maar ik zie met name veel knoppen – die ik eerder al herkende uit een BMW 3 serie die ik ooit reed.
De bagageruimte is – als je een MX-5 gewend bent – nog verrassend ruim en als ik wil kan ik vanachter het stuur met mijn arm bijna mijn laptoptas in de kofferbak aanraken. Het schot tussen de cockpit en de kofferbak is namelijk open. Mooi design. Wel twijfel ik of dit nu wel zo’n handige feature is. Stel je hebt iets zwaars achterin liggen, je rijdt lekker door en moet plotseling flink op de rem trappen. Dat vliegt de laptoptas zo via het middenconsole, als een bommetje, door de voorruit van de Supra. Suprajammer.
High heels proof
Ja, hier kan ik kort over zijn. Ik sta dan wel met pumps op de cover, maar ik rij het liefst met sneakers aan in dit geweldig snelle ding. Niet dat hoge hakken een probleem zijn, hij heeft immers een staand gaspedaal. Maar sneakers are the best.
Value for money
Bijna 85.000 euro tik je voor de Supra af die ik reed, een Toyota GR (Gazoo Racing) Supra 3.0 Legend Premium. Hij is er vanaf 82.000 euro. Een ware concurrent voor bijvoorbeeld de 718 Cayman S of jawel, de nieuwe BMW Z4.
Fotografie: Lars Oosterveen
