Columns schrijven, dat kan ze wel. Onze Odiel is sinds dit jaar aangehaakt bij de Speakers Academy en trapte haar tijd als spreker af met een column die gepubliceerd is in het ACADEMY® Magazine van 2020. Enjoy!
Mijn geliefde zet zijn hybride sportauto aan de rand van Amsterdam en komt op zijn zwarte elektrische step mijn kant op. Niet zonder reden; de parkeertarieven in mijn fijne buurtje zijn namelijk zo uit de pan gerezen dat ‘latten’ een dure aangelegenheid is geworden. Mijn vrienden komen steevast met de trein en kennissen stappen massaal over op een elektrische auto. Mijn buurvrouw heeft onlangs zelfs haar auto van de hand gedaan, om over te stappen op een deelauto. Bijna zonder dat je het door hebt, is de wereld van mobiliteit aan het shaken.
Een vriend nodigde mij van de zomer uit om mee te gaan naar de lancering van zijn nieuwe auto. “Tijdens ochtendgloren, om 05u00 in de Katwijkse TheaterHangaar zie ik je”, appte hij me. Maar echt. Zo vroeg? Met slaap in de ogen hees ik me die ochtend in een comfortabele spijkerbroek, dronk een kopje espresso en griste de autosleutels van de keukentafel. Ik hoor mezelf nog tegen mijn vriend, die nog lekker op een oor lag, zeggen: “Ik ben er zo weer!”. Ik bleef ruim drie uur weg. Het bleek een hele happening! Ruim duizend mensen hadden zich in alle vroegte uitgedost om naar het theater te komen om in een plas zonlicht de lancering van de Lightyear One mee te maken. Een auto die kan rijden op zonnepanelen, ontwikkeld door een groep oud-studenten van de TU Eindhoven. Alhoewel ik het een lel van een auto vind, de presentatie van dit fenomeen geeft aan dat onze kijk op mobiliteit en met welke wielen we ons gaan vervoeren, verandert.
Want naast het gegeven dat we niet meer afhankelijk willen zijn van fossiele brandstoffen is er in de nabije toekomst geen plaats meer voor de auto. Zeker in de stad niet. Ook niet voor een elektrische auto (ev) of een Lightyear One. Amsterdam wordt de komende jaren autoluw gemaakt. Ik kan me daar als inwoner met twee auto’s, waarvan een klassieke Mercedes-Benz 450SL, soms ongerust over maken, maar ik vind het ook bijster interessant. Zelfs ik wil in hartje Amsterdam niet meer autorijden. De‘last mile’ naar mijn eindbestemming kan ik prima met de fiets, elektrische fiets-, deelscooter- of-e-step afleggen. En ik snap dat mijn buurvrouw is geswitcht naar een deelauto. Uit onderzoek blijkt dat één deelauto acht auto’s in eigendom vervangt. Heb ik weer extra parkeerruimte (knipoog). Ook de automotive branche ziet dat en investeert niet alleen in het elektrificeren van hun complete wagenpark, maar ook in autodeelprojecten of gaat zelfs in elektrische fietsen en steppen handelen. Nieuwe verdienmodellen waarbij we niks meer ‘bezitten’, maar ons op alles abonneren. Ze hebben inmiddels een dikke vinger in de pap als het gaat om de lobby voor meer laadpalen in steden en ze denken mee over hoe we de accu’s van ev’s kunnen inzetten voor thuisvoorzieningen. Ik voorspel daarnaast dat we binnen afzienbare tijd aparte rijstroken krijgen voor autonoom rijdende auto’s.
Het is veel hè, nieuwe mobiliteit. Het gaat alleen niet vanzelf en ook ik hunker soms naar die goede oude tijd. Net als de meeste innovators doen, ben ik achter. Zelfs de ontwerper van de nieuwste elektrische Mercedes raakte, na een onderonsje over de toekomst van autorijden, stiekem niet uitgepraat over zijn ouderwetse G-Klasse met dikke V8 in het vooronder: “Ik geniet daar nu extra van!” En dat is nu juist het leuke aan deze transitieperiode: lekker van twee walletjes eten, nu het nog kan.
