Om maar direct met de autodeur van de schroothoop te vallen; ik ben haar… Dat meisje met die Twingo. Dat meisje dat zich eigenlijk een beetje schaamt voor haar minipausmobiel ter waarde van vier classy aktetassen. Waarom? Dat is geen hogere wiskunde; ik vind dat ik beter zou moeten willen.
Als er een bordje 130 langs de snelweg staat, wil ik gewoon mijn rechtervoet flink kunnen laten zakken en na vijf minuten toch echt wel die 130 op de teller zien. Ik wil niet met mijn kin op het stuur en handen stijf op tien voor twee de linkerbaan op. Maar gewoon ontspannen en trots op mijn bolide de snelweg berijden. Geen raam op heuphoogte, maar op schouderhoogte. Zodat je prima nog even je panty goed kunt doen, zonder dat heel autorijdend Nederland mee kan genieten van mijn benedenstuurs gestuntel.
En dan telkens die angst dat ik over het hoofd word gezien door een vrachtwagenmeneer, sleurhutrijder of SUV-held. A omdat mijn Twingo nu eenmaal petite is, maar B omdat het zo ongelooflijk lang duurt voordat we een gemiddelde grootverbruiker hebben ingehaald. Ik hoor ze denken: “Ik zag toch twee afslagen geleden een soort van smurf in mijn achteruitkijkspiegel?” Deze gedachten zorgen ervoor dat ik in een continue staat van alertheid de weg op ga. Waar ik liever wil ontspannen en me focussen op wanneer ik die leuke rok kan scoren of met welke festivaloutfit ik Pinkpop onveilig ga maken. Kortom; instant bevrediging van kortetermijnbehoeftes.Mijn Twingo, mijn lieve Twingo. Ja, ze was een koopje, ze rijdt zuinig en haar verzekering is niet duur. Maar ik wil meer auto. Een met een werkende deurklink, zodat ik niet eerst het raampje moet openen, mijn arm uit haar moet hangen om van buitenaf de deur open te doen, om vervolgens pas uit haar te kunnen stappen met mijn neus op mijn linkerknie. Weet je hoe dat er uitziet als ik heel charmant voor de AH uit wil stappen voor mijn dagelijkse boodschappen? Ze brengt me zo weinig comfort, mijn lieve Twingo. Maar afscheid nemen, dat kan ik nog niet. Want ze is er wel altijd voor me, ondanks haar technische mankementen en eigenaardigheden start ze altijd. Door haar ben ik al twee jaar bij het CJIB van de zwarte lijst af, is een matras verhuizen appeltje-eitje en heb ik altijd een plekje in de meest krappe parkeergarages.
Column is geschreven door gastredacteur @JMarjan
