8
Recent was het zo ver. In alle vroegte vertrok ik naar Leusden om bij de importeur van mijn favo automerk mijn eerste testauto als columniste van FemmeFrontaal.nl op te halen. Niet zomaar een middenklasse of medium sized stadsautootje, maar de grootste SUV van Audi; de Q7 met maar liefst 333 paardenkrachten!
Die Audi van mij heeft even geen zin. Zin om lekker soepel te remmen welteverstaan. Na de geweldige witte bruidsweken is ze er even zat van. Al trillend en rillend komt ze tegenwoordig tot stilstand. Geen pretje als je, zoals ik, houd van lekker soepel rijden.
Het is gebeurd. Na maanden wikken, wegen, sparen en speuren heb ik mijn blauwe handtas vaarwel gezegd. Opgelucht omdat de knoop is doorgehakt, nog enigszins verward over het afscheid. Miss handtas is sinds kort in het bezit van een jongeheer uit het hoge Noorden.
Een aantal druilerige zaterdagen geleden was het zo ver. De knop was om. Er moest een nieuwe auto komen. Een naderend afscheid van mijn blauwe handtas zat me dwars, maar het kon zo niet langer.
Ik liet me in de Centraal Afrikaanse Republiek (CAR), volgens Wikipedia het op een na armste land ter wereld, rondrijden in een Toyota Hilux. Door de eigenaar ook wel ‘The Beast’ genoemd. En een beest, dat is hij. Twee keer starten en hij gromt als een grote, alerte, klaar voor de jacht zijnde, enorme koning van de autojungle.
Een witte Nissan Sunny. From the eighties. Door mij ook wel gedoopt tot Niksan. Het is immers in mijn ogen een saaie, degelijke auto, met weinig tot geen pluspunten. Het was eigenlijk mijn eerste echte eigen auto…
Maar liefst drie broertjes ben ik rijk. Hoogopgeleid, slimmerds, megastoer, grappig en mannelijk. Maar auto’s? Daar hebben ze dus helemaal niets mee. Ik zeg Audi, zij zeggen Ajax. Ik zeg PK’s, zij zeggen bier…
Om maar direct met de autodeur van de schroothoop te vallen; ik ben haar… Dat meisje met die Twingo. Dat meisje dat zich eigenlijk een beetje schaamt voor haar minipausmobiel ter waarde van vier classy aktetassen.