Als je in een sportauto zit – en ik noem maar even wat, een Corvette, bijvoorbeeld – dan trek je veel bekijks. Dan kijken niet alleen mensen, maar zelfs katten je na (ja, echt, deze stopte zelfs om nog een keer extra te kijken). Dan draaien ze hun raampje open (“Is het een Ferrari?”) en maken ze foto’s. En dan heb je er natuurlijk ook nog bij die het niet kunnen laten om te vragen: “Wat slurpt dat nou?”
Net als de Grenzeloos Verliefd-meisjes vertel ook ik mijn vriendinnen keer op keer over de Cinq. Hoe leuk ‘ie is. Hoe lekker ‘ie rijdt. Hoe mooi ‘ie is. En net als in het programma kunnen ook sommige vriendinnen zich niet voorstellen wat ik in zo’n vierkant stukje blik zie. Maar hé, als ik hem maar leuk vind, toch?
Zo zat ik gisteren in mijn auto met de zon op mijn gezicht. Ik voelde dat er een zweetdruppeltje op mijn voorhoofd parelde en mijn mond was net zo droog als de Sahara. Ik zette mijn ventilator aan voor wat verkoeling, maar het noodlot sloeg toe. Chips. Straks zou mijn make-up ook nog eens uitlopen.
Voor veel mensen is een auto maar een aluminium blik dat ze van A naar B brengt. Niet voor mij, en al helemaal niet voor mensen zoals mijn vriend, een Corvette-liefhebber. Sowieso bestaat een Corvette meer uit plastic, maar dat terzijde. Afgelopen zondag kwamen wel 280 Corvettes bij elkaar tijdens de 60th Anniversary Meeting…
Als het zonnetje ook maar even schijnt, verandert de Cinquecento direct in een sauna en draai ik gelijk mijn raampje open. Mijn haren wapperen terwijl de wind als milieuvriendelijke airco (zo’n geurdennenboompje heb ik niet nodig) door mijn auto waait. Modern is het niet meer, maar genieten wel.