Een witte Nissan Sunny. From the eighties. Door mij ook wel gedoopt tot Niksan. Het is immers in mijn ogen een saaie, degelijke auto, met weinig tot geen pluspunten. Het was eigenlijk mijn eerste echte eigen auto. En ja, natuurlijk was ik trots. Ze stond immers voor mijn vrijheid om te gaan en staan waar ik wilde. Maar stiekem had ik haar al uit mijn geheugen gewist. Totdat ik recent op vakantie was in de Centraal Afrikaanse Republiek (CAR).
De opvallende hoeveelheid geel gekleurde taxi’s vielen me op. Het waren allemaal Nissans! Het merendeel Nissan Sunny’s welteverstaan. In dit land is de Nissan zeker niet Niksan, maar uiterst praktisch. Een teken van welvaart zelfs. De geelgekleurde bolides crossen het land door, variërend van twee tot maar liefst tien, misschien wel vijftien passagiers per stuk. Ongelooflijk hoe deze auto’s bepakt en bezakt de oranje gekleurde Afrikaanse wegen bestieren. Zonder problemen de vele kuilen, gaten en grote stenen op de weg trotseren. De wandelende bevolking langs de weg passeren en al toeterend zich een weg banen door de drukke hoofdstad Bangui. De ene chauffeur nog behendiger dan de ander. Met of zonder officieel rijbewijs (dat is immers gewoon te koop) crossen de mannelijke taxidrivers de menigte door, onderweg naar hun volgende bestemming en stoppend voor elke passagier die denkt nog zeker een plekje te kunnen bemachtigen. Immers; hoe meer personen, hoe meer rendement per rit. Complete huisraden, kledingkasten, meubelstukken, jerrycans met palmwijn, boodschappen, plastic zakken met van alles en nog wat krijgen een plekje in, op of aan de Nissans. Zouden de Japanners dat weten? Dat de door hen gefabriceerde auto uit de jaren tachtig dan wel mag zijn afgeschreven door de Europeanen, maar nog erg goed dienst doet in Afrika? Ik wist het niet. Maar het doet me glimlachen.
De vrouwelijke Afrikaan doet niet moeilijk over het uiterlijk van auto’s en gaat voor praktisch. Wat eten we vandaag. Dat is belangrijk. En die gele Nissan? Die rijdt gewoon en dat is goed om te weten zodat ze op tijd thuis is om haar kroost te verzorgen. Dat verschil tussen haar en mij is niet zo groot. Waar de Niksan tien jaar geleden voor mij stond voor vrijheid, staat de auto voor de Afrikaanse vrouw in de CAR dat anno 2012 ook. En dat is mooi om te beseffen als je in een land bent waar alles anders lijkt te zijn dan thuis.
