“Heb je je BMW vervangen voor een échte auto?!” Ik sta nog geen drie minuten op de oprit van ons huis in Piemonte, of onze Italiaanse buurman komt uit nieuwsgierigheid kijken. Hij glundert en wijst naar het zwarte apparaat waar ik zojuist uitstap. Ik knik enthousiast, “Si, che bella oh!”. En hoewel ik de Italiaanse taal nog niet machtig ben, weet ik dat mijn culturele integratie als Italiaan in dit dorpje nu gelukt is.
Voor FemmeFrontaal test ik de Alfa Romeo Giulia, om precies te zijn de VELOCE 280 AWD. Het voelt als een van ‘de-laatsten-der-Mohikanen-rijtest’ als het om deze Giulia gaat. Alfa Romeo verkoopt vanaf 2025 in Europa namelijk alleen nog volledig elektrische auto’s. En ook de Giulia moet dan aan de stekker geloven.
Over de Alfa Romeo Giulia
Alfa Romeo bouwde al Giulia’s in de jaren 60 en 70. Menig Alfist hunkert nu dan ook naar een exemplaar van de meest sportieve sedan van toen. De wederopstanding van het model – bijna veertig jaar later – was belangrijk voor het Italiaanse merk. Want door alleen nog maar voorwielaangedreven auto’s te maken kreeg Alfa Romeo het moeilijk in de jaren die volgden. Door de Giulia als sportieve sedan in 2015 met achterwielaandrijving te herintroduceren, hoopten ze daar verandering in te brengen. En dat gebeurde.
De Giulia was (en is) altijd het antwoord van het Italiaanse merk geweest op het ietwat saaie Duitse trio: de BMW 3-serie, Mercedes-Benz C-klasse en Audi A4.
Design
Strakke lijnen en harmonische proporties kenmerken het ontwerp van deze Italiaanse sedan. Geen grammetje chroom te bekennen op mijn ‘macchina’. Zwarte lak. Zwarte wielen. En welke Giulia je ook kiest, hij ziet er altijd sneller uit dan hij is. Dat kenmerkt een Alfa. Wat Alfa ook doet, is respect afdwingen. De reden voor de Carabinieri, oftewel de Italiaanse politie (waarmee niet te sollen valt), om met de Giulia boeven te vangen.
Tijdloos is de Giulia ook, want menig automerk kan na acht jaar een ontwerp in de shredder stoppen, om vervolgens met een compleet nieuw design terug te komen. Dat is niks voor Italianen.
Ik rijd de VELOCE versie van de Giulia. En ‘veloce’ betekent in het Italiaans ‘snel’. Maar dat betekent niet dat hij in de line-up sneller is dan een standaard Giulia, hij ziet er alleen sportiever uit. In Nederland heb je vier standaard-gusti uit om te kiezen: de Giulia Sprint (lekker), de Giulia TI (lekkerder), de Giulia VELOCE (dik) dus, de Giulia COMPETIZIONE (dikst). Ook is er nog een vijfde smaak de Giulia QUADRIFOGLIO (allerdikst). Maar bij deze laatstgenoemde praten we over totaal andere specs en prijzen.
Drive
Om maar gelijk met de (auto)deur in huis te vallen: achterwielaandrijving is dus niet wat ik rij, want in Nederland wordt de sedan standaard alleen nog geleverd met de 280 pk-viercilinder benzinemotor en de 210 pk 2,2 liter diesel. Je krijgt daarbij standaard een achttrapsautomaat en vierwielaandrijving. En dat gegeven alleen al maakt de Giulia een prijzige auto, want juist met een dikkere motor en AWD, knallen de CO2-waardes het dak uit.
Maar hier op het Italiaanse platteland malen ze daar niet om. En vierwielaandrijving of niet, Alfa is trots op de ophanging en besturing van de Giulia. En terecht. De auto ronkt, leeft en geniet maximaal bij het maken van toeren. Het onderstel presteert subliem, stevig en stabiel, zonder dat het oncomfortabel wordt. Mi piace.
Van 0 naar 100 schiet hij in nog geen zeven seconden naar voren en schakelen doe je handmatig met immense flippers achter het stuur. Ik vind de welbekende ‘DNA-knop’ in het middenconsole. Standaard staat deze in N(atural Mode), de normale rijmodus voor cruisen op de snelweg. Duw je de knop een seconde naar voren dan gaat de Giulia over in D(ynamic mode). De versnellingen worden korter, de dempers wat stugger en het sturen nog scherper, dat is dus de meest sportieve modus. Duw je de knop vanaf N weer een seconde naar achteren, dan wordt de A(dvanced Efficiency mode) geactiveerd, wat meer tractie geeft bij slecht weer.
Of je nu over de Franse snelweg scheurt, bergpassen in de Zwitserse Alpen afsnijdt of door charmante Italiaanse dorpjes rijdt, de Giulia zorgt voor een hartslag.
Comfort
Binnen in de Giulia is het wel even alsof je in het jaar 2015 stapt. Behalve een thematisch digitaal dashboard, climate control en een basic infotainment- en navigatiesysteem is het geen innovatiefabriek. De nodige rijhulpsystemen zitten erop, zoals Adaptive Cruise Control en Lane Departure Warning, alleen werken deze net iets minder subtiel dan je mag verwachten van een auto anno nu.
But hey, welke ‘rijhulp’ heb je nu eenmaal nodig in een Alfa Romeo, in deze auto wil je zelf sturen!? Juist. Daarom. Op mijn zwarte Giulia zit Apple CarPlay, meer afleiding heb ik onderweg niet nodig. Misrijden kan ik niet want de Google Maps van mijn iPhone toont me via een 8,8 inch kleurendisplay welke kant we op moeten en Spotify speelt mijn favoriete podcast ‘Held in eigen verhaal’ af via de premium boxen in de auto.
Voor onze lange trip van Nederland naar Italië is de rijkuitgeruste VELOCE ideaal. Zo heeft hij onder meer comfortabele lederen sportstoelen (zitten als gegoten), elektrisch verstelbare bestuurdersstoel met geheugen (ideaal voor als je veel wisselt van chauffeur) en verwarmde voorstoelen (lekker voor de ontspanning). Mij hoor je niet klagen. Vai!
Value for money
Naast pomodoro en vino, bleek de zwarte Giulia de ijsbreker te zijn in mijn gesprekken met Italianen. Alfa Romeo is een statussymbool, het symbool van Made in Italy. En ik snap de enthousiaste reactie bij aankomst van onze vicino (buurman) wel, want met zijn mysterieuze silhouet maakt de Giulia niet alleen een sportieve, maar ook molto bello’ indruk op mij.
Zelf rijden? Verzamelaar in spé? Mijn testexemplaar, de Alfa Romeo Giulia VELOCE 280 AWD kost zo’n 77k. De Sprint-versie is er vanaf 64k. Grijp je kans, want hij is nu nog met een ouderwets Italiaans hart.
