We winnen een prijs! “Congratulations! You’ve won the Mazda Friends of MX-5 reward: 2 tickets to the drive-in Rome Film Fest on 15 October!” “You must drive an MX-5 for participation in this reward.” Gewonnen? Wat nee! Wij? Ja! En zo geschiedde. FemmeFrontaal werd uit honderden inzendingen (dat hoorden we trouwens later pas) door Mazda Europe gekozen om een roadtrip naar Rome te maken. Uit alle Europese landen werd één afgevaardigde, met bijrijder, uitverkoren om op 15 oktober, allen tezamen in onze MX5’jes in konvooi door Rome te rijden. Target: de allereerste Mazda drive-in op het plein voor het wonderschone Palazzo dei Congressi.
Wie rijdt er mee?
FemmeFrontaal werkt met een heleboel professionele dames die allemaal wel een beetje een autosteekje los hebben zitten. Maar ja wie is er nou zo gek (en heeft de tijd) om als autobuddy in een weekje, in Max (zo heet onze MX-5) op en neer naar Rome te rijden? Voor de eerste keer in de historie van FemmeFrontaal ging er een Renault Scenic rijdster mee. Ja, je leest het goed. We gaan er niet te veel woorden aan vuil maken, maar laten we hopen dat Elles na Rome alleen nog maar kan denken een MX-5 😉
De route
De uiteindelijke route werd: Amsterdam – Kostanz – Florence – Rome – Rapallo – Straatsburg (later: Grimod) – Amsterdam. Tik ‘m aan ouwe: 3500 kilometers! Nu we weten wat de planning gaat worden, willen wij natuurlijk wel in poepsjieke hotels overnachten.
Daar gaan we….
Voor dag en dauw rijden we Amsterdam uit. Het was trouwens nog best een hele onderneming om de kleding en schoeisel van twee vrouwen voor slecht en goed weer, sjiek en sportief en dat voor een week in de achterbak van onze vrolijke vriend Max te krijgen. Afijn, de eerste bestemming: Kostanz aan de Bodensee, maar eerst moeten Max en haar bestuursters een hele lange Duitse autosnelweg trotseren. Wie zegt dat je lekker kunt doorrijden op de Duitse Autobahn, verklaren wij bij deze voor gek. File, stau, file, stau. Er leek geen einde aan de wegopbrekingen en ongelukken te komen.
Om 19 uur komen we bekaf aan in ons hotel, Riva-das hotel am Bodensee. In 5 minuten zijn we onze zere beentjes en doorgezeten bips vergeten. Wat een adembenemend hotel is dit! We zijn bij FemmeFrontaal best wel wat gewend (als vrouwelijke auto journalisten wordt ons menigmaal wat fraais in de car seat geworpen), maar dit is er eentje uit de WOWIE-categorie.
Tip: wil je echt even lekker romantisch cocoonen en niets aan ’t toeval overlaten? Zwemmen in een verwarmd zwembad op het dak met uitzicht over de pittoreske Bodensee? Je kamer binnenwandelen waar macarons en rijpe pruimen klaarliggen of de bell boy die vlak voor je gaat slapen met zoooo’n smile voor je deur staat, met in zijn hand een zalige housemade cupcake op een kunstzinnige spoon…. Ga naar Hotel Riva. Adembenemend. Niet goedkoop, maar wel iedere euro 100% waard. Oja het hotel heeft ook een uitstekend, met 2 Michelin-sterren en 17 GaultMillau-punten restaurant, ‘Ophelia’. En het redelijk betaalbare ‘Seerestaurant’.
Dag 2: door Zwitserland naar Florence
Na een copieus ontbijt in Konstanrz, vervolgen we onze route naar Florence, via Zwitserland. Vergeet niet een Autobahnvignet voor dit land te kopen. Als je zo slim bent als Elles, via Marktplaats. Veel mensen peuteren hun vignet er zonder scheuren af en verkopen ‘m door. Ideaal als je de Zwitserse staatskas niet nog meer wilt spekken.
Vandaag is ons niet in koude kleren gaan zitten. We kunnen er nu ene heel melodramatisch verhaal van gaan maken, maar… ach waarom ook niet: het was gewoon om te huilen deze dag! Maar liefst acht uur lang heeft lieve Max storm, windhozen, aquaplanning, bliksem, moddersporen, ruitenwisserstress, slecht zicht, unheimisch veel hemelwater moeten trotseren. Wat een duurproef, voor ons alle drie.
Sleep & Eat
En daar was ze dan eindelijk: het Metrople Hilton in Florence. Ein-De-Lijk! Wat waren we blij. We leefden nog en hadden elkaar niet de hersens ingeslagen. Een heel klein beetje, maar voor wat twee mondige vrouwen deze dag hebben doorstaan, verdienen we een prijs. De auto mogen we van de lieve dame achter de gastvrije receptie, lekker binnen zetten. Max gaat dus lekker opdrogen en wij lekker afdouchen in een no fuss zakenhotel met zalige bedden. En als je dan een upgrade krijgt waarmee je (gratis) mag smikkelen van Italiaanse hapjes en rode wijn, op de hoogste verdieping in de executive lounge met uitzicht op nog veel meer stormy weather, tja wie heeft er dan uiteindelijk het laatste woord?
Dag 3 Rome here we come
Na twee dagen doorhalen is het laatste stuk naar Rome slechts vier uur rijden. De zon schijnt en Max mag eindelijk zijn vachtje afwerpen. Het dakje gaat open. Now we’re talking! Wat een genot. De zomer en het humeur keren langzaam terug.
Roadtrip Femme Frontaal day 3 from elles paijens on Vimeo.
We scheuren als twee iets te pittige gladjakkers met Pharell’s & Happy, Rome in. Wat volgt is een heerlijk en gastvrij ontvangst bij NH Hotel Carpegna. Zo’n beetje het hele hotel is afgehuurd voor MX-5-gekkies. Mazda, je doet het goed of niet. Hilarisch is het beeld als we Max geparkeerd hebben; allemaal MX’5-en strak naast elkaar geparkeerd. Odiel gaat uit haar bolletje en schiet haar hele iPhone vol.
We lunchen in de volle zon, tutten ons vervolgens op voor de avond die gaat komen. We hebben geen idee wat deze VIP-avond ons straks zal brengen. Die gedachte duurt echter niet lang! Geloof het of niet; een politie-escorte brengt ons naar de drive-in bios, negen(!) km door de stad met 30 MX-5’en. Testosteron. Italiaanse mannen…nee, Italiaanse politiemannen. Do you copy? We worden allemaal opgehitst. Odiel rijdt. En hoe. Optrekken, remmen, optrekken, afremmen. We racen door Rome alsof we Max Verstappen zijn die net een Red Bull heeft gedronken. We scheuren langs de Romeinse trappen, het Colosseum, was dat de Pauuuuus? Langs de weg staan Romeinen en toeristen te zwaaien en klappen. Voor we het weten is het voorbij. We moeten de auto minutieus in een lijntje met de andere MX-5’en parkeren. Dat is nog niet zo makkelijk. Adrenaline giert door onze lijven. Odiel is helemaal in haar nopjes, Elles, als bijrijdster én cameravrouw, is nog even niet geheel aanspreekbaar.
We staan uiteindelijk met 30 landen en dus 30 MX-5’en netjes voor de drive-in bioscoop. Een klein uurtje later arriveren en kolonne nog eens 50 MX5’en met daarin pers uit de hele wereld. Een aantal bloedmooie modellen op stiletto’s stapt uit de auto (hoe doen ze dat toch op zulke hoge hakken?). Odiel voelt zich een beetje raar. Normaal hoort ze bij dit clubje, nu is ze een bijzondere prijswinnaar. Ook leuk, frontrow voor de bios met de FemmeFrontaal MX-5.
Drive in till you dance
We kijken vanavond tijdens deze bijzondere Rome Film Fest Drive In – by Mazda een bijzondere film. Misschien niet de meest voor de hand liggende filmkeuze ‘Moonlight‘: een donkere jonge knul uit en achterstandswijk van Miami ontdekt dat hij homo is. Bijzondere keuze, later horen we dat Mazda niets te kiezen had. We snappen dat zo’n filmfestival gepaard gaat met allerlei ‘je moet het maar slikken’ situaties. Afijn, heeft Max ook eens een keer heftige kost in z’n vrolijke huisje meegemaakt.
Na de film rijden we weer gezamenlijk naar de feestlocatie. Het bijzonder fraaie stadsarchief van Rome. Daar wacht ons (eindelijk) een heerlijk glas wijn en een zalig buffet. Wat kunnen die Italianen toch goed voedsel bereiden en drankjes uitschenken…om over de looks van de obers nog maar te zwijgen. Als toetje volgt de Italiaanse onthulling van de MX5 RF. Resumé: Filmpje – Eten – Drankje –Muziek- nieuwe Mazda = FEEST!
Om een uurtje of 01:00 houden we het voor gezien. We dalen de majestueuze trappen van het stadsarchief af- waar inmiddels het journaille opeengepakt staat te paffen en zuipen- en rijden zonder politie-escorte terug naar het hotel. Zonder politie is rijden door Rome trouwens ook een avontuur pur sang. Wat een malloten die Italianen. Hebben die allemaal hun rijbewijs op de kermis bij de schiettent gewonnen ofzo? Maar eerlijk is eerlijk, we genieten enorm om topless door de Romeinse oudheid te rijden.
De volgende dag slapen we lekker uit, ontbijten we met twee vrolijke KLM-piloten die ons tijdens de vele espresso’s een fraai inkijkje geven in hun werkzaamheden. De rest van de dag relaxen we in hotel Poggioverde, een splinternieuw bungalowhotel complex, op een steenworp afstand van NH Carpegna. We krijgen beiden een hagelnieuwe bungalow met terras. En dat voor een appel en ei. Dit paradijsje hebben we toch maar mooi even ontdekt. A hidden gem zou Tripadvisor zeggen. Heerlijk zo’n dag genieten van 26 graden, zon en een strakblauwe lucht, in plaats van in een yogahouding achter het stuur. Via Yelp vinden wij ’s avonds een ander verstopt culinair plekje in Rome, taverne Portuense.
Eat-Sleep-Drive-Repeat
Met een lekker kleurtje op de smoel zoeken we na een heerlijke slipperdag de Mazda MX-5 weer op. Als geroutineerde inpakkers stouwen we het achterbakje weer vol, typen onze nieuwe bestemming in de navigatie en tuffen via allerlei rare achterafweggetjes Rome uit. Het weer is nog steeds zalig en met wapperende haren rijden we in een uurtje of vijf naar Rapallo; een pittoresk stadje met een schitterende haven in de buurt van Genua. Onze exacte bestemming is het Excelsior Palace, een luxurieus hotel waar de auto door de portier kan worden geparkeerd (denk je dat Odiel haar Max afstaat…?) en onze koffers en tientallen kleine tasjes in zo’n gouden kooi naar de kamer worden gebracht. Living the Italian life is hier geen straf. Oooh my God! En dan hebben we nog niet eens onze kamer gezien. Dat blijkt een balzaal te zijn met prachtig parket, een bed waar je in kunt verdwalen en als piece de résistance: een balkon met uitzicht over de azuurblauwe Ligurische Zee. Whoop whoop. We zeggen even gewoon niets meer.
We vallen inmiddels wel bijkans van ons graatje van de honger. Via Yelp en Tripadvisor raadplegen we de goegemeente waar the lunch hotspots van Rapallo herontdekt worden. Helaas blijken onze navigeerskills waardeloos te zijn. Ha ha ha, net echte vrouwen, check! Het lukt ons niet om bij dat ene leuke tentje uit te komen en omdat we echt vreselijk cranky aan het worden zijn, duiken we het eerste, beste terras op. Pasta & vino per favore! Tijdens de lunch bespreken we ons hotel. Valt deze nou in de categorie vergane glorie of juist totaal niet?
We besluiten dat het gewoon prachtig is en dat we daarom ook in het hotel gaan dineren. Niet in hun prijzige Lord Byron restaurant (joh, echt waar…25 euro maar voor een voorgerechtje?), maar in de hotelbar. Wij zijn beiden van mening dat een hotelbar de fijnste relaxplek op aarde is. Echter voordat we mogen wegzinken in het rode pluche om ons te laven aan een rondborstige Barolo, moet er eerst nog worden gewerkt, gespa’d en de infinity pool worden uitgecheckt.
De laatste loodjes
Mocht je nou echt eens iets speciaals willen doen, ga dan ontbijten in het Excelsior Palace. Een weekendje Rapallo is zeker geen waiste of time. Vlieg voor een prikkie naar Genua en vandaar ben je er zo. De dames van FemmeFrontaal hebben zelden zo’n mooi uitzicht gehad tijdens het pellen van hun eitje bij het ontbijtje. Het terras van het hotel is echt een oogverblindende ‘usp’, maar mocht het regen, ook binnen is het grandesk zitten. Denk Sophia Loren meets Sissy. We willen hier dan ook het liefst de hele dag koffie blijven leuten en taartjes eten, maar er is een tijd van komen en een van gaan.
En die van gaan is nu echt aangebroken. Naar huis dus. Onze mannen missen ons verschrikkelijk en daar geven we graag gehoor aan. We besluiten via de kortste weg, Zwitserland dus, terug te rijden. Tip: Tank de bolide nog even voor de grens in Italië vol en zorg voor voldoende proviand. Stop vooral niet in Zwitserland op plekken waar je de portemonnee moet trekken. De benzine is er 30 cent per liter duurder en een Big Mac menu kost maar liefst €17,90. Maar gratis zijn de geweldige vergezichten op de weg. Besneeuwde bergtoppen, romantische dalletjes, strakblauwe meren worden afgewisseld met Porsches, Lamborghini’s en hier en daar een Ferrari. Het lijkt de AutoRai in de Efteling wel!
Omdat we niet over Frankrijk terugrijden, is het geplande bezoek aan Strasbourg van de baan. In de auto zoekt Elles uit waar we de laatste nacht gaan doorbrengen.
Het wordt een herberg in Grimod, genaamd ‘Freimühle Hotel-Restaurant’. Op Booking ziet de hut er té wintersporterig uit, precies wat we nodig hebben om langzaam weer te wennen aan de gure Nederlandse herfst. Het is een beetje verder rijden dan we eigenlijk voor ogen hadden, maar des te sneller zijn we de volgende dag thuis.
Na tien uur non-stop asfalt jakkeren, met de nodige wegopbrekingen -Hallo Duitsland-, stappen we in het pikkedonker ergens midden in een bos uit. Brrr, wat is het koud hè? De waardin van de Stubbe heet ons een afgemeten Duits welkom en geeft de kamersleutel. Hiermee openen we de deur naar een old-skool-slecht-nagesynchroniseerde-pornofilm-kamer. De retroföhn (Odiel denkt trouwens dat het een telefoon is) in de badkamer maakt het plaatje helemaal af. Ha, ha wat een verschil met het statige Excelsior. Je hoort ons verder niet klagen hoor. Het bed is goed, de douche warm en het diner dat volgt echt super smakelijk. We slapen als een Doornroosje waardoor Odiel in de vroege ochtend de stoute joggingschoenen niet onbenut kan laten. Heerlijk even rennen door de prachtige herfstheuvels van Grimod.
En daarmee breien we een eind aan deze giga roadtrip. We landen rond de klok van 15 uur safe en sound op het veilige nest. 3.561 kilometers heeft Max onder zich vandaan zien glijden. Wat een avontuur!
Blog: Elles Paijens | Alle foto’s van onze roadtrip naar Rome bekijk je hier! (of check #drivetogether voor de officiële pica’s)
