Tegenwoordig zit iedere moderne auto volgestouwd met elektronica, is overal wel een waarschuwingspiepje voor en lijkt alles erop gericht te zijn om het jou als bestuurder zo gemakkelijk, ontspannen en comfortabel mogelijk te maken (bijvoorbeeld met massagestoelen). Maar voor mij gaat er juist niets boven het primitieve plastic schuifsysteem waarmee alles in de Cinq geregeld wordt.
Zo zat ik gisteren in mijn auto met de zon op mijn gezicht. Ik voelde dat er een zweetdruppeltje op mijn voorhoofd parelde en mijn mond was net zo droog als de Sahara. Ik zette mijn ventilator aan voor wat verkoeling, maar het noodlot sloeg toe. Chips. Straks zou mijn make-up ook nog eens uitlopen.
‘Kapotte’ ventilator
Gelukkig ben ik toevallig onderweg naar mijn monteur en ik leg hem gelijk het noodgeval voor (ik moet immers aan mijn make-up denken). Hij werpt een blik op mijn kapotte ventilator die helemaal niet kapot blijkt te zijn, maar die ik per ongeluk nog op het raam in plaats van mijn gezicht gericht heb van toen ik afgelopen week mijn beslagen raam schoon wilde krijgen. Want waar menig moderne autobezitter minstens tien verschillende standen heeft (van ecologisch tot subtropisch) en dat ook nog eens allemaal automatisch geregeld wordt, moet ik het doen met drie schuifjes en ongeveer drie standen. Ik zit er dan ook gemiddeld twee keer per jaar aan: om hem op de winterstand (warm) en zomerstand (koud) te zetten, want daar tussenin is niet veel.
Hier kan ik wel aan wennen
Zeker met de hitte kan ik me voorstellen dat ik van airco best blij zou worden en stiekem kijk ik bij een moderne auto ook gelijk of ‘ie stoelverwarming heeft (wie wil nu geen warme billetjes?). Ik vind het verdomd handig als ik niet als een malloot mijn raampje open hoef te draaien bij een parkeergarage (bespaart me ook nog eens wat zweten), en hoe luxe is het als je stoel jouw instellingen onthoudt (of je masseert?!)? Dat zijn de elektronica waar ik best aan zou kunnen wennen in de Cinquecento.
Als het kapot gaat
Het is dan ook echte verwennerij als ik in de auto van mijn vriend zit. Met elektrische ramen, elektrisch verstelbare stoelen (zonder geheugen) en airco. Maar toen we deze anderhalf jaar geleden op gingen halen piepte ik wel anders. De verwarming deed het namelijk niet en het was ongeveer nul graden buiten, dus binnen de kortste keren zat ik klappertandend op de bijrijderstoel. In de zomer was het alsof je geroosterd werd op de barbecue, want de airco deed het evenmin. Dan kun je nog zo mooi al die elektronische dingen in je auto hebben, maar als het niet werkt, heb je er ook niets aan. Om nog maar te zwijgen over de prijskaartjes die aan de oplossing hangen, want zelf aan de slag met een moersleutel kun je meestal niet. Of wat dacht je van de tientallen piepjes: als je je gordel niet binnen één seconde vast hebt, als je passagier z’n gordel niet vastheeft, als er een deur open is, als je achteruit rijdt en piepjespalooza als de parkeersensor ook maar iets opvangt (inclusief verdwaalde blaadjes).
Pure techniek
Neem dan mijn auto. Hij pruttelt en bromt misschien wat harder dan de gemiddelde moderne machine, maar ik geloof niet dat ik ooit een piepje ontdekt heb, behalve misschien van de ruitenwisser. En toen laatst één van mijn ventilatoren kapot was (nee, dit keer lag het niet aan de verkeerde stand), bleek er niet eens een moersleutel aan te pas te komen om het te repareren: schoonblazen met een stofzuiger deed wonderen. Doe dat maar eens na als er een error in je elektronische aircosysteem zit (met gratis piep erbij). Dan geniet ik weer extra van de eenvoud van mijn auto. Pure techniek en echte mankrachten.
