Wie kent het niet: de typische Grenzeloos Verliefd-hereniging. Na een oh-zo tragisch afscheid een paar maanden ervoor is het moment dan eindelijk daar, na wat shots van de nuchtere Nederlandse (die het bijna in haar broek doet van de zenuwen): op het vliegveld vliegen ze elkaar om de nek om elkaar vervolgens niet meer los te laten en elkaar tussendoor even lekker af te lebberen. Over zoiets gaat dit stukje ook, maar dan anders.
Iets meer dan een jaar geleden, op 30 juli kwam een buitenlandse liefde met Italiaans temperament naar mij toe. Ik verdronk in zijn hemelsblauw, zijn schattige snuitje en had een zwak voor zijn leuke kontje. Wanneer we samen op pad gingen, kon ik alleen maar stralen en lachen, en ook wij werden onafscheidelijk. Of het nu om sneeuw of een circuit ging: samen trotseerden we alles.
We leerden elkaar door en door kennen. Ieder rammeltje, tikje en geluidje kende ik uit mijn hoofd (en dat gaat verder dan alleen het getik van de richtingaanwijzer of het geluid van mijn claxon; ik weet zelfs het geluid van mijn injectoren eruit te halen). Ik kende zijn wensen (na één “tik” stoppen met tanken en regelmatig even de bandenspanning checken). Zijn geur. Zijn gevoel. Iedere keer dat ik in mijn Cinq stapte en de motor tevreden hoorde ronken, begaf ik me op een roze wolk. Een beetje zoals in Grenzeloos Verliefd. En hoe grenzeloos: samen zijn we “even” op en neer geweest naar Londen.
Net als de Grenzeloos Verliefd-meisjes vertel ook ik mijn vriendinnen keer op keer over de Cinq. Hoe leuk ‘ie is. Hoe lekker ‘ie rijdt. Hoe mooi ‘ie is. En net als in het programma kunnen ook sommige vriendinnen zich niet voorstellen wat ik in zo’n vierkant stukje blik zie. Maar hé, als ik hem maar leuk vind, toch?
Zo leuk, dat mijn hart brak toen onze wegen niet alleen tijdelijk maar misschien wel voor eeuwig zouden scheiden. Het afscheid was tragisch (Grenzeloos Verliefd dramatisch, dus iets met tranen enzo) en al die tijd kon ik aan niets anders denken dan mijn Italiaanse vriendje. Tot afgelopen donderdag. Toen we (mijn vriend en ik) de straat indraaiden, voelde ik ineens onder in mijn buik wat zenuwen borrelen. Zoals Grenzeloos Verliefd ons altijd doet laten zien, is dat volkomen onnodig en dat bleek: alsof we nooit van elkaar gescheiden waren geweest. Alsof hij nooit een eeuwigheid (2,5 week) bij mijn monteur heeft gestaan. Alsof we gisteren nog naar de andere kant van het land reden.
Mijn vriend had zijn auto nog niet stilgezet of ik stond al praktisch naast de Fiat en vloog in zijn armen. Wat zeg ik? Ik vloog er überhaupt direct in, zo snel dat mijn vriend niet eens de kans kreeg om een foto te maken voor dit artikel. Als vanzelf draaide ik de sleutel om in het contact en werd begroet door vrolijk geronk; nieuw geronk. Mijn Cinquecento is namelijk als nieuw en dat merk je aan alles. Hij trekt op als een speer (39 pk? Ik geloof er niets van) en loopt als een zonnetje (en nu ook in het zonnetje zonder problemen). Ik voelde me als een klein kind in een grote speelgoedwinkel en zat, zo ongeduldig als een peuter (“Gaan we nou?!”), achter het stuur, wachtend tot mijn vriend ook klaar was om te gaan.
Die eerste meters waren fantastisch. Alsof ik omarmd werd door zijn warmte (en dan niet omdat ik de verwarming op volle porrie moest zetten), net als in Grenzeloos Verliefd. Breed lachend als een meisje uit een tandpastareclame reed ik naar huis: dat kon zelfs mijn vriend – die voor mij reed – in zijn achteruitkijkspiegel zien.
En dit is hoe mijn Cinquecento en ik herenigd werden en de komende tien jaar nog samen blijven.
