Eén van de zogenaamde trends in autoland is nog steeds dat het stil en het liefst ook groen moet zijn. Die twee gaan steeds vaker hand in hand: een hybride of elektrische auto komt niet meer voorbij getuft. Nee, hij komt langs geslopen. Op zijn tenen. De harten van bomenknuffelende milieumensen gaan dan spontaan harder kloppen (maar slaan pas echt op hol bij het voorbijgaan van een fiets). Niet bij mij; zo’n auto zul je dan ook niet in mijn garage zien staan.
Sowieso is daar momenteel geen plek voor en mijn Cinquecento blijft wat mij betreft nog heel lang. De Cinq is gelijk ook een goed voorbeeld van wat je dus wel in mijn garage zult zien staan. Als ik in mijn autootje stap en de motor start, begint hij tevreden te brommen. Op de snelweg doet hij een dappere poging om de hedendaagse auto’s bij te benen en dat gaat gepaard met de nodige geluiden, vooral bij het volledig intrappen van het gaspedaal. Inmiddels ken ik ieder tikje, rammeltje en bromgeluidje.
Herrie en hellen
Ik heb dus echt het gevoel dat ik in een auto zit. Door het gebrek aan stuurbekrachtiging moet ik werkelijk mijn handen gebruiken om te sturen in plaats van slechts mijn pink. De motor doet mijn auto vibreren en als ik ietwat enthousiast en behoorlijk vlot een bocht neem, voel je de Cinq een beetje hellen. Eigenlijk voel en hoor je alles: het schakelen, het sturen, noem het maar op. Toegegeven, voor een auto uit ’94 is dat ook niet heel gek. Tegenwoordig is alles sowieso stiller want het moet allemaal verfijnd zijn enzo, maar laten we het even over het uiterste hebben: groene auto’s.
Fluisterstil
Zo heb ik wel eens in een elektrische auto gereden. Het ding was fluisterstil, rammelde niet en trilde niet. Ik voelde en hoorde eigenlijk niets. De ervaring was nul komma nul. Doods. Saai. Goed, dat laatste is misschien niet helemaal waar: zo’n elektrische auto heeft namelijk heel wat minder bereik dan de kleine benzinetank van mijn Fiat. Mocht ik van plan zijn om naar Groningen of Maastricht te gaan, dan zal het behoorlijk spannend worden of ik daar wel aankom gezien het ding nog geen 100 kilometer bereik heeft en je geen stopcontact gaat vinden langs de snelweg. Jammer alleen dat dit niet het soort spannend is waar ik op zit te wachten.
Alsof hij leeft
Wat mij betreft heeft zo’n elektrisch karretje dus niets om warm voor te lopen en hoewel ik nooit een hybride heb gereden, moet ik bekennen dat ik daar ook niet toe geneigd ben als ik zo’n geometrische Prius voorbij zie komen – horen kun je ‘m namelijk niet. En dat is nu net het hele punt. Hij moet ronken, brullen en nog harder brullen als je ‘m even op z’n staart trapt. Voor een stoplicht moet hij ongeduldig zijn en je het gevoel geven dat jij hem nog maar net kan bedwingen om niet weg te rijden met dat immense geluid van ‘m.
Brullen en huilen
De Ford Mustang Shelby GT500 heeft dat allemaal. Drie jaar geleden zat ik – als bijrijder – in het model van 2010. Brullen dat ‘ie deed en gaaf dat ik het vond! Een jaar later mocht ik van een soortgelijk geluid genieten in de Boss 302. Je voelt het in je botten bij die twee. Nog zo’n auto die je kippenvel geeft is een Dodge Viper. Op het circuit pik je zijn typische geluid – zijn gehuil – er zo uit. Of de Mercedes SLS AMG, om maar iets te noemen. Mijn liefde voor het geluid van de auto gaat tegenwoordig zelfs zo ver, dat ik in staat ben om de supercharger eruit te halen. Zegt genoeg, lijkt mij. Ook al heb ik alleen in die eerste twee gezeten en die andere twee slechts aanschouwd, voor mij is een auto die brult en huilt, die je in toom moet houden en waar je in moet werken ècht een droomauto.
Met een gewone auto ben ik net zo blij natuurlijk. Ik bedoel, ik moet wel realistisch blijven. Maar een elektrische of hybride auto vind ik zo dood en levenloos… Ik wil horen en voelen dat een auto optrekt, schakelt, leeft. Als ik voor groen en stil wil gaan, pak ik de fiets wel.
Uitzondering
Voor sommige auto’s maak ik uiteraard wel een uitzondering, maar als je de Fisker Karma eenmaal gezien hebt, zul je zelf ook wel begrijpen waarom ik daar echt wel in wil rijden. Dat is ook de enige, want mijn auto moet brommen en brullen.
Gastcolumn geschreven door Laura | schrijfmeisje.nl
