Wie kent het niet: jij wilt je favoriete serie kijken (zoals Sex and the City) of hebt de televisie al klaar staan voor dat zoetsappige programma met een dosis zwangere vrouwen of bruidsjurken, terwijl je mannelijke wederhelft de afstandsbediening pakt en binnen no time het gezoem van Formule-1 auto’s door het huis klinkt. Voor je het weet zit hij 24 uur lang aan de buis geplakt voor een endurance race. Maar niet bij ons thuis.
Alleen Top Gear
Nu moet ik bekennen dat ik vroeger, toen ik nog schattige paardenstaartjes droeg en met vetkrijtjes schreef, ook liever met mijn Barbies speelde dan dat ik keek naar de Formule-1 race die mijn vader op had staan. Zelfs een paar jaar geleden liep ik voor geen enkel ander autogerelateerd programma warm dan Top Gear. Races op televisie konden me niet bekoren. Ik wist toch niet wie wie was, wat er gebeurde en bovendien, zo hard ging het allemaal toch niet? Tot ik in 2011 de geuren van het circuit mocht opsnuiven, wist hoe een race klonk en hoe het was om een bijrijder te zijn in een raceauto (oftewel, hoe bizar anders racen eigenlijk is dan gewoon rijden, en dat je echt moet weten waar je mee bezig bent).
Sinds 15:00 u aan de buis gekluisterd
Het was niet zo dat ik daarna gelijk non-stop voor de buis zat om races te kijken. Eerlijk gezegd keek ik er geen één tot juni 2011 (op een vluchtige blik tijdens de Formule-1 na). Ik zou op zaterdagavond naar een festival in de stad gaan, maar het regende. En stiekem betrapte ik mezelf erop dat dit niet eens de echte reden was om niet naar het festival te gaan. Ik zat namelijk al sinds 15:00 u die middag aan de buis gekluisterd. Allan McNish (Audi) was namelijk al binnen een uur gecrasht, wat voor behoorlijk wat opschudding zorgde met Peugeot op Audi’s hielen.
Wat hier en daar gebeurde
Om 02:00 u lag ik nog steeds op de bank, zowaar niet in slaap gevallen, zelfs al was er al meer dan een uur een safety car omdat Audi-coureur Rockenfeller flink in de vangrail geprakt zat (maar hier godzijdank ongedeerd uit kwam). In mijn ene hand had ik mijn telefoon, waar mijn vriend – die op Le Mans was – verslag deed van wat hij zag, waarna ik hem vertelde wat ik op de ene zender zag, en dan op de andere. Of eigenlijk schreeuwden we het naar elkaar, het gebrul, gehuil en andere mooie motorgeluiden overstemden ons gesprek. Met slechts vijf uurtjes slaap zat ik de volgende ochtend weer voor de televisie.
In de ban van rubber en rijderswissels
Pas toen ze finishten realiseerde ik me wat er gebeurd was. Ik had bijna vierentwintig uur voor de buis gezeten, in de ban van rubber, rijderswissels, safety cars, slicks, pijlsnelle pitstops en de strijd tussen Audi en Peugeot in plaats van liefdesdrama’s, cupcakes en gigantische Gypsy bruiloften. Gefascineerd door mechanische apparaten volgestouwd met elektronica, bestuurd door mensen. Een evenement vol tegenstellingen: strategie en improvisatie, uithoudingsvermogen en concentratie, teamwork en individuele prestaties, dag en nacht. De emoties, de stilte als het mis dreigt te gaan en de droom in duigen lijkt te vallen, maar vooral ook de ontlading als de finishlijn bereikt is. En terecht: wat een wereldprestaties leveren deze coureurs in bizarre, hypermoderne auto’s zoals de Audi R18 of de bekendere Vantages en Corvettes.
De komende 24 uur
Na niet één, maar zelfs twee keer 24 uur zou je verwachten dat ik het wel weet, maar ook vandaag zit ik weer om stipt 15:00 u klaar voor de start, met de televisie de volgende 24 uur op RTL 7 en kijk ik uit naar dit spannende spektakel. Zelfs mijn favoriete televisieserie (ER) zal plaats moeten maken voor Le Mans. Zo gaat dat tegenwoordig bij ons thuis: een vrouw 24 uur voor de buis, allemaal vanwege een wel heel bijzondere autorace.
Photocredit: Perssite media.lemans.org.
Header – AUDI SPORT TEAM JOEST (DEU) AUDI R18 E-TRON QUATTRO Engages, Jean-Philippe BOYER / ACO
