Mijn racelicentie halen binnen twee dagen: dat was het doel. Want hé, als autojournalist moet je ook eens hebben geproefd aan de autosport. En een racelicentie hoort nu eenmaal naast mijn rijbewijs in mijn handtas te zitten!
Hoe het begon
De wens om te racen op het circuit van Zandvoort stond al een tijdje op mijn bucketlist. Het ideale autootje waarmee ik dit avontuur zou aangaan had ik echter nog niet gevonden. Tot ik in de zomer van 2013 de faboulas Mazda MX-5 Hanabe testte. Dit cabriootje zat me als gegoten en reed en stuurde als een baas met haar achterwielaandrijving. Op femmefrontaal.nl sloot ik in mijn rijervaring met deze little black dress op wielen af met regel: ‘Hoe cool zou het zijn om met dit autootje op het circuit van Zandvoort te racen?’
B-zeggen
En ja, wie A zegt, moet ook B zeggen. Want, slik, Mazda Motor Nederland bood aan mijn racelicentie in een Mazda MX-5 cup auto te ondersteunen. Door het dolle heen van geluk was ik. De opeenvolgende drie maanden heb ik door gestuiterd van spanning en plezier tot het ‘moment suprême’.
Eerste cursusdag: grind verzamelen
En toen was het zover. Zondagochtend 08.00, 9 februari 2014. Hartje winter, nou ja, hartje pokkeweer zeg maar. Met windkracht negen, donkere luchten en een plens water op het parcours zette ik mijn eerste schreden op het circuitasfalt met de Mazda MX-5. Race-instructeur Leo van der Meer van Enjoy Racing wachtte mij die dag met pretoogjes en bigsmile op in het ‘restaurant’ van het circuitpark. Ook de andere cursisten met instructeurs verzamelden zich in het restaurant. Waaronder een guitig en stil jongetje van dertien jaar oud, Mika. Ik slik even.
De instructeurs van Bleekemolens Race Planet geven een korte briefing voordat we de baan op mogen. De leerpunten voor vandaag: de auto leren kennen, de ideale lijn verkennen, driften, lekker veel driften uit de bocht vliegen. Bewust of niet bewust.
De Mazda MX-5 van Leo zit me als gegoten. Yeah, ik hoef dit keer geen kussentjes onder mijn bips. Ik trek een niet flatteuze raceoverall aan en de hoge hakken maken plaats voor platte schoenen. Ik trek iets te grote rode handschoenen aan en ik trek een felrode helm over mijn hoofd. En met een beetje wringen lukt het mijn bril met te dik montuur nog op mijn gezicht te zetten. Ik bekijk het resultaat van Odiel als beginnend racer in de spiegel en besluit dat nooit meer te doen. Not charming at all! En die bril, gaat weg! Maar hey, autosport gaat NIET over ijdeltuiten. Hup de auto in!
De driepuntsgordels worden vervolgens door instructeur Leo zo strak aangetrokken dat ademhalen alleen al een uitdaging is. Als een korset zit ik vervolgens vast in de rol kooi van de MX-5. ´Veiligheid gaat voor alles. En daarnaast voel je de auto een stuk beter aan als je goed bent ingesnoerd´, verzekert Leo mij.
Voor ik het gaspedaal intrap, kijk ik wat om me heen. Geen radio (de geluiden uit de uitlaat alleen al is een operaconcert), geen zijruiten, geen verwarming, geen stuurbekrachtiging. Alleen een pook als roerstaaf, een gaspedaal, een zware koppeling en een rem zonder ABS. Wel ruitenwissers, gelukkig. Niet de luxe die ik gewend was uit de geteste Mazda MX-5. Snelheid en veiligheid zijn het belangrijkst weet Leo me te vertellen. En hoe lichter de auto is hoe sneller die gaat. Ik trap het gaspedaal in en sjees het circuit op. Let’s kick some ass!
De harde wind, de koude regen die tegen mijn gezicht aan spettert, een glibberige baan en gladde bandjes. De eerste rondes zitten erop. Elke ideale bocht die ik neem eindigt steevast in een pirouette net buiten de baan en in de grindbakken. Hele zakken grind neem ik mee. Alsof ik aan het ijsdansen ben. Bovendien rijd ik een wedstrijdje met mijzelf want de achterkant van de Mazda MX-5 wil mij elke keer inhalen, overstuur. Ondertussen zie ik in mijn achteruitkijkspiegel Mika, het jongetje van 13, alweer naderen met zijn bloedsnelle BMW.
‘Snelheid, snelheid, snelheid, snelheid en remmend terugschakelen graag’, sommeert Leo mij meerdere malen in de auto. En ik spreek mijzelf al bemoedigend toe: ‘Hup zet die angst van je af! Watje’. Paniek maakt halverwege de eerste cursusdag van mij meester. Hoe ga ik in vredesnaam die licentie halen met deze belabberde racestijl?
Pauze! Gelukkig! Ik mag even uitpuffen en bijkletsen met Leo en de andere cursisten. Maar eerst naar het toilet, die riem zat strak, en ik heb behoefte aan wat angstplasjes. Maar veel tijd voor een toiletbezoekje en lekker keuvelen is er niet. Ik eet mijn banaan snel op en neem plaats in de schoolbankjes van Bleekemolens Race Planet. In een sneltreinvaart passeren alle regels over vlaggen, rijtechnieken, rollende- en staande starts, safety car-procedures en protesten de revue. We zien ook de meest verschrikkelijke crashes in beeld. Wat gaat er hier fout? De instructeurs lachen stoer… Ik kijk verschrikt.
Het middagdeel begint gelukkig goed. Hulde aan Leo die mijn ietwat harde bandjes (werden niet goed warm) heeft verwisseld voor bandjes met iets meer grip. Langzaamaan krijg ik meer vertrouwen in de auto en het spekgladde en natte circuit. We oefenen tussendoor nog even naast het circuit op drifttechnieken en slalommen. Daarna snel weer terug naar het echte werk. Alleen gassen of remmen is het credo op het circuit. ‘Het gaspedaal truttig net voor de bocht laten opkomen en dan remmen is geen optie’, krijg ik van Leo te horen. Want de examinatoren van de KNAF (Knac Nationale Autosport Federatie) die volgende week het praktijkexamen beoordelen, horen het als je het gas net voor de bocht los laat. Dan kun je je licentie dus wel vergeten. Liever snoeihard de bocht uit dan als een oud wijf het circuit rond tuffen.
Met een hoofd vol informatie, adrenaline en een bak spierpijn in mijn armen en nek stap ik na dag één van de cursus in mijn voorwiel aangedreven MINI.
Tweede cursusdag: keihard gummen
16 februari, dag twee van de racecursus is aangekomen. Geen druppel alcohol heb ik gedronken de afgelopen week. Alert zal ik zijn op het circuit. En ik voer de druk ondertussen nog even voor mezelf op: ‘Het zal toch niet zijn dat autofreak Odiel, femmefrontaal, haar racelicentie niet haalt?’. Gelukkig schijnt het zonnetje uitbundig, heb ik droog geoefend met mijn MINI en ken ik het theorieboek van 156 pagina’s uit mijn hoofd. Dan ziet zo’n circuitdag er snel al een stuk vrolijker uit. Ik voel me goed en heb vertrouwen in de dag.
Na driekwart dag oefenen en met behulp van de kick-some-ass-begeleiding
van Leo heb ik een uur voor het praktijkexamen de snelheid stevig opgevoerd. De ideale lijnen rij ik nagenoeg vlekkeloos en heb rem-koppeling techniek onder controle.
16 februari 16h00. Het moment suprême is daar. De examinatoren van de KNAF zijn gearriveerd en hebben zich verdekt opgesteld bij alle baanposten op het circuit. Eén voor één mogen we straks voor het praktijkexamen vertrekken vanuit de pitstraat. In mijn hoofd focus ik me opnieuw op alle bochten. Leo en de andere instructeurs van Enjoy Racing steken nog even hun hoofd door mijn raampje om mij succes te wensen. ‘Gassen he’ hoor ik nog. 
En dan is het mijn beurt om met de knalrode Mazda MX-5 de examinatoren van de KNAF mijn racekunstje te laten zien. Vijf officiële rondjes moet ik snoeihard rijden en het liefst met een lekkere dirty rijstijl. In de eerste ronde spin ik bijna bij de laatste bocht maar ik weet hem vakkundig uit de slip te krijgen en ik drift de bocht met hoge snelheid door. Yes! Mijn zelfvertrouwen krijgt een boost en ik kan keihard de andere vijf rondes door. Alhoewel ik de tel ben kwijtgeraakt. Is die finishvlag echt voor mij of voor mijn voorganger? Ik rijd de laatste ronde op snelheid rustig uit en snel de pitsstraat in.
Het is voorbij! En het voelt nu al verslavend! En Leo kijkt tevreden. We gaan nog een racewedstrijdje doen, hoor ik nog. Ik snel naar de startposities. De faalangst was verdwenen, dus kom maar op. Snel optrekken kan ik goed en mijn doel is om niet als laatste te eindigen in deze race. ‘Die opa in de BMW kan ik toch makkelijk aan?’ Tijdens de race zie ik de examinatoren nog op de baanposten staan, dus geef ik ze mijn allerbeste show als beginneling weg. Ik eindig, verrassend genoeg, niet eens als laatste!
Met nog een trillend lijf van de adrenaline snel ik me na de racewedstrijd naar het theorie-examen. Dat ook nog, ben er nog niet van af. Ik ga zitten, pak een pen en concentreer me op het velletje waarop het theorie-examen, multiple gok, staat. Hoe zat het ook alweer met blokken? Blokken met gladde banden mag dat? En welk signaal wordt aan mij gegeven als er een langzamer voertuig op de baan is? Na 20 minuten zit het erop en we wachten met zijn allen gespannen in het restaurant op de uitslag.
De uitslag!
Tot de heren instructeurs van Bleekemolen binnenkomen. In mijn ooghoek zie ik in de hand van één van de instructeurs dat mijn naam al op een certificaat staat geschreven. Mijn hart maakt een sprongetje. En nog geen tien minuten later maak ik in real life een grote sprong! Yihaaah!! Ik heb hem binnen: mijn racelicentie!!!! Leo is ook zichtbaar trots en blij.
Er kan nu een nieuwe wens op de bucketlist, racen in de Ribank Mazda MaX-5 Cup! En ja wie B-zegt moet ook C-zeggen, op 21 mei is het zover, FemmeFrontaal gaat racen op circuitpark Zolder in België. Zin in!!
Fotografie Allard van Grafhorst.
