Een Alfa Romeo koop je omdat je helemaal maf bent van het Italiaanse merk. En, in het geval van de nieuwe Alfa Romeo Giulia, is het gemakkelijk verslaafd te raken aan een Alfa. Odiel neemt ‘Jules’ mee op stap voor een weekje!
Flirt Factor
Wat veel mensen niet weten is dat ik in 2014 bijna dagelijks reed in een Alfa Romeo Giulietta. Een QV (toentertijd nog met ‘V’). Man man, wat hadden we een plezier samen. En sjans! En ook al ben ik geen Alfist (officiële benaming voor een Alfa-fan) ik keek met smart uit naar de nieuwe Alfa Romeo Giulia: bigger, better, bolder? Het duurde en het duurde maar. In 2016 kwam de Giulia ein-de-lijk op de markt. Iedereen, inclusief ik, vergaapte zich aan de looks van Jules: woest aantrekkelijk voor en verfijnd achter. Een heuse luxe sedan. En als ik bijna een jaar later als testauto ook nog eens een knalrode versie met 18” Veloce velgen mee krijg is aan aandacht onderweg niet meer te ontsnappen.
Drive
But hey, looks ain’t everything. Laat ik eens op het gas trappen van Jules. Mijn mr. handsome mét achterwielaandrijving heeft een 2.0L benzinemotor met 200 pk (te vergelijken met een BMW 320i) en een topsnelheid van 230 km/u. Van 0 naar 100 schiet hij mij in nog geen 7 seconden én dat is best knap van deze viercilinder. Schakelen doe ik handmatig met zijn immense dombo-oren – flippers – aan het stuur (a la Maserati) of als vanzelf met de 8-traps automaat. Ik vind de welbekende ‘DNA-knop’ in het middenconsole. Standaard staat deze in N, de normale mode voor cruisen op de snelweg. Duw de knop een seconde naar voren en de Alfa Romeo Giulia gaat over in D. De versnellingen worden wat korter, de dempers wat stugger en het sturen nog scherper, dat is dus de meest sportieve modus. Duw de knop vanaf N weer een seconde naar achteren en de A-mode wordt geactiveerd, wat meer tractie geeft bij slecht weer.
Mijn favoriete standje? Ik dacht de D. Want ja, 200 pk moet je wel een beetje kietelen, toch? Niet nodig. In de meest sportieve rij-modus is de Giulia behoorlijk ongeduldig, een tikkeltje hitsig zelfs. Vanuit stilstand in de start/stop-modus schiet hij onverwacht al in de aanval als ik het gas loslaat. “Easy easy, vandaag doe ik niet mee aan een potje optrekken bij de verkeerslichten!” hoor ik mijzelf nog zeggen. Maar het enige wat hij wil is gassen. Oké.
Comfort
Rijden in de Alfa Romeo Giulia is zo lekker als een ‘gelati’ en ook het zitcomfort is romig en stevig. En ookal al ben ik klein van stuk, met mijn handen kom ik gemakkelijk bij alle knoppen. En dat laatste is jammer. Want overal waar ik met mijn vingers bij kom, kan ik het ook testen, dus ook de gadgets- en veiligheidsopties aan boord. Eerst de gadget die het leven een stuk leuker maakt: het media- en navigatiesysteem. Gesitueerd in het midden van het dashboard. What? Geen touchscreenfunctie? Geen virtual cockpit? Spraakbediening van de navigatie die mij keer op keer niet verstaat? Verouderde look van de navigatiekaarten? Parkeercamera’s zonder échte HD-kwaliteit? In 2014 was dit goed genoeg, maar in 2017 niet meer.
Kijkend naar zijn beoogde directe concurrenten de BMW 3 Serie, Mercedes-Benz C-Klasse, Audi A4 en Jaguar XE is dit achterstallige onderhoud het resultaat van te lang wachten met de lancering van de Giulia. Dit geldt ook wat betreft de veiligheidsopties zoals Lane Departure Warning aan boord. Het werkt wel en alles zit erop, maar het werkt allemaal net iets minder subtiel dan ik had verwacht. Ook mis ik in deze Italiaan het gebruik van mooie materialen in het interieur.
Oh ja, een bijzonder verhaal, dat natuurlijk alleen mij kan overkomen. Bij het wegrijden bij de Alfa-importeur richting de stoplichten gebeurde het al: “PIEEEEEEEEEEEEPPPPPP”. Ik schrik, wat heb ik geraakt? Niets, want ik sta keurig te wachten bij een stoplicht. Pfieuw. Maar wat was het dan? Geen idee. Volgende stoplicht weer: “PIEEEEEEEEEEEEPPPPPP”. Na wat interne paniek, kom ik erachter, dat de parkeersensoren zijn die uit het niets gaan flippen als ik stilsta. Ik zet ze uit, het zal wel een storing zijn. Moderne auto’s. Tijdens de fotoshoot met Marjolein en Lars zet ik ze weer aan en ze gaan wederom als een malle af. Dit keer bij een rotonde waar ik geduldig wacht en er niets aan de hand is: “PIEEEEEEEEEEEEPPPPPP”. Ik bedenk me niet en zet de parkeerpiepjes weer uit. Na een weekje mag ik Jules, mijn knappe dramaking, weer inleveren bij Alfa. Daar meld ik mijn piepjesvrees. En wat blijkt? De oorzaak van de “PIEEEEEEEEEEEEPPPPPP” is de iconische montageplek van het nummerbord voor… die zit een millimeter voor een parkeersensor van deze testauto… Minor detail.
High heels proof
Echte rijdersauto’s houden hier rekening mee: de ergonomie van je voeten op de pedalen. Of je nu pumps draagt of sneakers. Echte auto’s hebben een staand gaspedaal om het gas ultiem te doseren of aan te wakkeren. Zo ook de Alfa Romeo Giulia. Hulde.
Value for money
De focus van Alfa ligt bij lekker autorijden. Dat de gadgets- en veiligheidsopties nog niet up to date zijn, c’est tout. Als liefhebber – als Alfist of als fashionista – laat je je hierdoor niet leiden. Mr handsome is nooit mr. Perfect. Wat dat betreft vind ik dat de Jaguar XE qua innerlijk en uiterlijk zijn enige echte concurrent is. En niet de 3 serie of de C-Klasse, dat is toch weer een klasse apart. Maar wat ik wel weet is dat ik met deze rode Giulia meer sjans heb gehad in een week dan met een BMW 3 serie in 5 maanden!
Wat kost een Alfa Romeo Giulia? Jules is er vanaf 41.000 euro. Ik reed in de ‘alles-er-op-en-eraan-versie’ en die kost ruim 55.000 euro.
