Als het zonnetje ook maar even schijnt, verandert de Cinquecento direct in een sauna en draai ik gelijk mijn raampje open. Mijn haren wapperen terwijl de wind als milieuvriendelijke airco (zo’n geurdennenboompje heb ik niet nodig) door mijn auto waait. Modern is het niet meer, maar genieten wel.
Een auto is een soort van zeepbel. We doen de deuren op slot, trappen het gaspedaal in en kijken voor ons uit. Zoals mijn lieve rijinstructeur vroeger al zei: rijden is 90% kijken. En dat terwijl je niet eens alles ziet. Of beter gezegd overziet. We zien slechts de weinige wagens voor en achter ons. Stel dat alle auto’s op de weg gegevens met elkaar konden delen. Met als doel de veiligste route of manoeuvre te berekenen voor jou als rijder.
Sommigen zeggen dat het een stel mannen is dat diep van binnen altijd een stel kwajongens zal blijven. Ik zeg vooral dat het drie petrolheads zijn die van hun liefhebberij voor auto’s entertainment weten te maken. Dat is precies wat de Top Gear-presentatoren ieder seizoen weer presteren en wat ik afgelopen vrijdag kon aanschouwen tijdens de Top Gear Live-show in het Ziggo Dome.
Enige rally ervaring had FemmeFrontaal al. Tijd dus om ons verder onder te dompelen in wereld van de autosport voor een toerrit met meerdere kaartleessystemen. We hebben ons ingeschreven voor de toerklasse van de Elburgsche Poorte, een rit van 180 km met een totale rijtijd van zes uur.
Eén van de zogenaamde trends in autoland is nog steeds dat het stil en het liefst ook groen moet zijn. Die twee gaan steeds vaker hand in hand: een hybride of elektrische auto komt niet meer voorbij getuft. Nee, hij komt langs geslopen. Op zijn tenen. De harten van bomenknuffelende milieumensen gaan dan spontaan harder kloppen. Niet bij mij; zo’n auto zul je dan ook niet in mijn garage zien staan.
Mijn eerste auto, voor mij een onvoorwaardelijke liefde. Rationeel gezien weet ik heus wel dat het geen fantastische auto is. Maar het gevoel dat de auto écht van mij is, dat maakt mij trots als een pauw als ik achter het stuur kruip. Met een glimlach op mijn gezicht denk ik aan mijn Suzuki Alto uit 1997. Als ik eraan denk, hoor ik meteen het brommetje van de 1.0 viercilindermotor in mijn oren
Die Audi van mij heeft even geen zin. Zin om lekker soepel te remmen welteverstaan. Na de geweldige witte bruidsweken is ze er even zat van. Al trillend en rillend komt ze tegenwoordig tot stilstand. Geen pretje als je, zoals ik, houd van lekker soepel rijden.
Het is gebeurd. Na maanden wikken, wegen, sparen en speuren heb ik mijn blauwe handtas vaarwel gezegd. Opgelucht omdat de knoop is doorgehakt, nog enigszins verward over het afscheid. Miss handtas is sinds kort in het bezit van een jongeheer uit het hoge Noorden.
Een aantal druilerige zaterdagen geleden was het zo ver. De knop was om. Er moest een nieuwe auto komen. Een naderend afscheid van mijn blauwe handtas zat me dwars, maar het kon zo niet langer.
Rally’s alleen voor mannen? Welnee! Neem een groep enthousiaste, mooi uitgedoste dames, een parkeerplaats vol glimmende auto’s, een route langs de mooiste weggetjes door het Gooi en je hebt alle ingrediënten voor een heuse ladiesrally.